lijstjestijd

De balans van 2007.

Trabajo!

Het eerste halfjaar werkte ik bij Vero Moda. Dat was plezant, en toen gaf ik mijn ontslag. En zelfs dan was het nog steeds plezant. Behalve tijdens de solden. Hoewel ook dat weer zijn *ahum* charmes had.
Toen het juni werd, was ik voor de laatste keer naaktmodel. Vijf jaren kramp, en spierpijn, en veel te veel tijd om na te denken terwijl ik daar stond, lag, zat, hing, whatever, maar ik deed het graag. En ik was ook blij dat het voorbij was.
In oktober werkte ik voor Greenpeace. Interessant werk, dat is het minste wat ik er van kan zeggen.
De tweede helft van het jaar had ik plotsklaps werk als juf. Eerst gaf ik muzische vorming, en daarna kreeg ik er nog een fulltime bij op de kunstacademie. Zwaar, zwaar, zwaar. Maar zo fantastisch dat het is, verdoeme!
Oh, ik vergeet het bijna: ik liep ook weer het hele jaar in lingerie rond bij vreemde mensen thuis.

Vrije tijd.

Weinig. Als ik niet aan het werk was, dan was ik wel op een feestje, een optreden, yogales, autorijles, op café, of ergens anders.


Muziekjes die het meest gespeeld werden.

Gewoon luisteren (klik! klik! klik!):

Great Lake Swimmers, Nick Drake, Tom Waits, Tindersticks, Spinvis, Bob Dylan, The Smiths, Kate Nash, Carla Bruni, Beirut, Bright Eyes, Milow, The National, Nick Cave, Arid, Damien Rice,...


Festivals en feestjes.

Pinkpop, Dour, Pukkelpop, Gentse feesten, Feeërieën, Night of the proms, Cactusfestival, Maanrock, Werchter, Band of horses, Arid, Arcade fire, Milow, Lou Reed, Ideal husbands, Flip Kowlier, Tom Helsen, Petrol, Muziekodroom, Geel, Crossroads, en vele, vele anderen. Ze zijn te ver weg om allemaal te kunnen onthouden.


Liefde, oh schone liefde.

In de lente eindigde ik mijn tweejaardurende relatie. De tranen die er vloeiden, daar kon je pottekes mee vullen, en een winkel beginnen. (maar ja, wie wil er nou tranen hebben?) Net daarna stortte ik me op iets anders, maar ik zat te hoog met mijn hoofd in de wolken, en de grond kwam dus dubbel zo hard aan. Ach, Ik zal het beschouwen als een wijze les. (nooit meer verliefd worden.)
Daarna leerde ik veel nieuwe mensen kennen, en oude mensen nog wat beter kennen, en het was allemaal leuk en vrijblijvend en alles onder controle en gezellig en prima.
En nu?
Dat vertel ik later wel. *cliffhanger*


Vriendschap.

Die was fantastisch, danku.

Ik heb geleerd dat ik niet altijd sterk kan zijn. Soms zelfs allesbehalve. En dat je, als je valt, en keihard op je bek gaat, er vrienden zijn om je op te vangen. Of tenminste om je op te rapen.


Hatsjoem! Gezondheid.

Goed. Buiten die keer in het ziekenhuis. Hyperventilatie. Paniekaanvallen. Slaapproblemen. Bloederige taferelen. Veel tranen. Griep. Verkoudheden. Pijn.
Maar voor de rest: alles tiptop in orde.


Meest invloedrijke drankjes.

Witte martini, ter vervanging van de eeuwige witte wijn.
Alpro soya chocolade light, zo jummie .


Memorabele momenten.
(positief en negatief.)

Naaktstrand, modeshow, twee-torenwijk-toren, picknick, pony's, eurodisney, crossroads, Dour, Q-party, Arid, Brugge, muziekodroom, yoga, Bergen, travestietenbar, vriendinnenavondjes, Sven de enge stalker, festivalletjes in Bxl, busvriendjes, avonden bij de open haard, knallende ruzie's, poolen, nachtelijke escapades, en zoveel, zoveel meer.


Voornemens.

Gelukkig zijn. Of, beter: gelukkig blijven.

ne gelukkige.

Vrolijke kerst, iedereen!

Iedereen die mailt naar beebje@hotmail.com is hartstikke blij,
want ze krijgen een kerst/nieuwjaarskaartje van mij.
Wat een verrassing! Wat een cadeau!
En het wordt niet zomaar een kaartje, ho ho ho,
Vanbinnen zit namelijk een bijzonder gedicht,
speciaal aan je fantastische zelf gericht.


(en je ziet, het worden dus stuk voor stuk poëtische hoogstandjes. *grijns*)

(Mailen kan tot en met zondag 30 januari. Het kaartje ligt dan volgende week te blinken in je brievenbus.)

(Kleine, doch belangrijke tip: zet je naam én adres erbij.)

December.

A long december.

I guess the winter makes you laugh a little slower,
makes you talk a little lower
about the things you could not show her.
And it’s been a long december and there’s reason to believe
maybe this year will be better that the last.
I can’t remember all the times I tried to tell myself
to hold on to these moments as they pass.
And it’s one more day up in the canyon
and it’s one more night in Hollywood.
It’s been so long since I’ve seen the ocean...
I guess I should.


Zaterdag 1 december:

Werkte ik.
Kreeg ik mijn eerste lerarenloon. (whiehoe!)
Ging ik naar de finale van Limbomania.
Zag ik veel leuke vriendjes terug.
Was ik moe, zo moe.

Zondag 2 december:

Was ik nog steeds moe.

Maandag 3 december:

Ging ik het stad in met Liesje. Dronk ik thee. Kocht ik kousjes.
's Avonds vierden we Maarten zijn verjaardag. Nuja, ik vierde, hij iets minder. Maarten houdt niet zo van verjaardagen. Zijn eigen verjaardagen, welteverstaan. Iets met OUDerdom, of zo.

Dinsdag 4 december:

Was mijn naamdag.
En 's avonds had ik een date met een jongeman met veel krulletjes.

Woensdag 5 december:

Werkte ik.

Donderdag 6 december:

Werkte ik.

Vrijdag 7 december:

Werkte ik.
Werd ik aangevallen door een stelling. (Wind, en zo. En vallende grote hekken. Op mijn hoofd.)
Bakte ik cakejes.

Zaterdag 8 december:

(Rara...) Werkte ik.
Versierde ik cakejes à la Jackson Pollock.
En 's avonds was er kerstfeestje van de kunstacademie.

Zondag 9 december:

Ging ik 's avonds naar het optreden van de Cowboy Angels in de Cross. (Gram Parsons covers.)
Miste ik mijn trein.
Ging ik op café. Dronk ik witte martini's.
Leerde ik mensen kennen: De oude man. De Ierse meisjes. De jongen aan de pooltafel. Het meisje met de lekkere broodjes. De botenbouwer/kok/poëet.

Maandag 10 december:

Ging ik kindjes kijken aan de schaatspiste op de kerstmarkt.
Dronk ik glühwein met amaretto.
Keek ik naar het slecht geschilderde bladgoud van de vernieuwde stadsfeestzaal.
Bezocht ik leegstaande appartementsblokken.

Dinsdag 11 december:

Zat ik in Oostende. Daar was het koud.
Toen ging ik naar huis. Daar was het warm(er).

Woensdag 12 december:

Kreeg ik haarverf en Alpro Soya van m'n allerbeste vriendin, en ik gaf haar een tekening, en dat allemaal zomaar en gratis en voor niets. En ik gaf les aan één meisje, bij deze mijn eerste privéles. (Buiten al mijn privélessen in geweldige sex meegerekend. Maar die waren dus wel allemaal kosteloos en uit ware liefde, niet dat u iets anders gaat denken.) En mijn mama verjaarde.

Donderdag 13 december:

Werkte ik.
Oh, en ik ontdekte -ahum- kunstzinnige naaktfoto's van mezelf op het internet.

Vrijdag 14 december:

Werkte ik.

Zaterdag 15 december:

Werkte ik.
Ging ik 's avonds met goede vriend Peter naar 'What Jazz' in de muziekodroom.
En diep in de nacht, beleefde ik wilde avonturen.
Danste ik (door het leven.)

Zondag 16 december:

Ging ik van café naar café naar café naar café.

Maandag 17 december:

Lag ik in bed. Hoorde ik verhalen, en muziek.

Dinsdag 18 december:

Stond ik vroeg op.
Stapten we in een teletijdmachine.
En weer back to reality.
In die werkelijkheid dronk ik glühwein en wijn en amaretto en long island ice tea, en at ik gelukskoekjes en slakken, en het was bijna allemaal lekker.

Woensdag 19 december:

Werkte ik.

Donderdag 20 december:

Had ik evaluatie van mijn werk. En het was prettyprettygood.
Luisterde ik melige kerstliedjes. Jeey!

Vrijdag 21 december:

Was ik ziek. (Weeral!) Dankzij de koude buitentemperatuur, mijn vegetarische levenswijze (te weinig vitamientjes en ijzer), en een baan in het onderwijs, met kinderbacillen die de hele tijd rond mij zwermen, kon het ook niet anders.
Ik had het koud en warm tegelijk, mijn hoofd stond op ontploffen, spieren in mijn lichaam waarvan ik het bestaan niet eens afwist deden pijn, de wereld draaide en ik merkte het effectief, mijn ogen zagen eruit alsof ik twee maanden onophoudelijk aan het janken was, en ik had een snotneusje. Viel nog wel mee, allemaal.
(Pas op! Nu wordt het goor!)
Maar toen werd het erger: ik was mijn neus aan het snuiten, en er kwam opeens bloed uit. Bloed! Uit! Mijn! Neus! Bha. Ik denk dat mijn lichaam zoiets had van: hey, het snot is op, meer kunnen we echt niet produceren, dus we zullen dan maar een straal bloed uit het kind haar neus doen lopen. 't Is eens wat anders. Bleh.
Dus toen ik die ochtend fris en monter (sarcasme) de deur uitstapte, en merkte dat er sneeuw lag, daalde ook mijn humeur een graad of 10. Wat niet normaal is, in mijn geval. Normaal gezien zou ik huppelend de sneeuw zijn ingedoken als een uitzinnige puppy, en een sneeuwbal hebben gerold om naar de eerste de beste voorbijganger zijn hoofd te smijten. Maar niets van dat. Ik was ziek en pips en kribbig, en moest met de fiets naar mijn werk. Toen ik halfweg was, en zo hard moest hoesten dat ik moest overgeven (told you so, dat het goor ging worden) maakte ik toch maar rechtsomkeert, richting lekker warm thuis en dokter. Verdict: jaja, 't zit allemaal vast daarbinnen. (nou, chance.)

Trouwens, daar bij de dokter, in de wachtzaal: komt een man binnen. Naast me zitten. Neemt de krant van het tafeltje. Leest de voorpagina (waarop iets over de weersomstandigheden stond geschreven), kijkt verwonderd, draait zich om naar mij (net ontdooid en al, en onder mij een vers plasje gesmolten sneeuw), en zegt: 'goh, heeft het gesneeuwd?' Ik: '...?'

Oh, en ik werkte ook nog, 's avonds. Tegen doktersvoorschrift in. (Ik ben stoer.)
(nuja, kleine nuance: ik wérkte niet echt, ik 'leidde' het kerstfeestje. Niet echt zwaar labeur, moet ik toegeven.)

Zaterdag 22 december:

Werkte ik. (gedrogeerd en al, maar ik stond er, verdorie!)

Een greep uit de taferelen op het werk:

Kindje 1: 'Wij mogen niet vloeken.'
Kindje 2: 'Ik mag dat wel: godverdoeme!'
Ik: 'Hela, hela, dat gaan we niet zeggen, eh.'
Kindjes 1 +2: '...'
Ik: 'Ah nee, je moet 'potvolkoffie' zeggen.
Alle kindjes: 'potvolkoffie! potvolkoffie! potvolkoffie! potvolkoffie!'
Ik: *zucht*

Twee kindertjes zijn met een spons naar elkaar aan het gooien. (zachte objecten: check!)
Kindje 1: 'Juffrouw, juffrouw, die gooit naar mij.'
Kindje 2: 'Jamaar, hij had eerst gegooid.'
Ik: 'Is dat waar?'
Kindje 1: 'Eh, mjaaaa.'
Ik, tegen kindje 2: 'Allé, gooi dan nog maar een keertje terug.'

Ik ben zo pedagogisch verantwoord.


We schrijven nu,
Zondag 23 december:

Ik ben nog steeds ziek, maar Sinutab en Dafalgan en Afebryl zijn mijn vriend.
Begint mijn vakantie. Twee lange zaaaaaalige weken.
Oh, boy!

babs - barbie: 1-0

eternal sunshine

.....

- Voorlopig gesloten wegens algemene uitputting. -

Of beter: ik gooi er even een vers tegenaan.

Ik wil.

Dat ik dagenlang
zou kunnen slapen:
oh, ik ben moe.

Dat de wereld wat
trager leeft,
met mijn ogen halftoe.

Mijn lijf, en mijn hoofd
in slaapstand gezet:
complete rust.

En dat, als ik uit-
geslapen ben,
je mij weer wakker kust.

Jim Henson's The Storyteller

Oh, those sweet childhood memories!

Deel 1.


Deel 2.


Deel 3.

bootie

Oké. Ik ben dan misschien
weer bijgekomen, 't is waar,
-een kilo of tien-
sinds augustus vorig jaar.

En het zit me niet zo best,
enkele broeken zijn te vast.
Gelukkig dat de rest
van mijn kleedjes me nog past.

Ik ben het nog niet vergeten,
ik vond mager heel erg schoon.
Toch ben ik weer gaan eten.
Nu ben ik terug gewoon.

Maar het volgende is bijzonder,
het doet me zelf wel eens verschieten,
als ik kijk naar onder:
ik heb weer borsten. Tieten!

:-)

zielig ziek

Zakdoekjes in de aanslag en onder een fleecedekentje wegkwijnen: check!

Wat nog?

Aspirientje innemen: heb ik niet meer.
Vicks op m'n borst smeren: heb ik ook niet.
Gorgelen met zout water: te goor.
Boven een dampje gaan hangen: geen zin in.
Uien snijden voor langs m'n bed: helaas, heb geen uien meer.
Veel liefde: uhm. Tsja. Pffft.
Een kop thee met honing en rum maken: geen rum meer in huis. Zou het ook effect hebben met een flinke scheut Martini?

baby, you can drive my car.

De volgende tekst is gedateerd. Ik schreef 'm een paar maanden geleden, en vergat het te posten. Maar het is handig om even te weten hoe ik over auto's dacht. Of denk.


Ik heb geen rijbewijs. Mensen vinden het soms vreemd. Sommigen staren me met open mond aan en weten secondenlang geen zinnig woord uit te brengen dat hun plaatsvervangende schaamtegevoel kan beschrijven. Anderen gaan gillen van: 'Géén rijbewijs? Gééééén rijbewijs? Hoe kun je nou geen rijbewijs hebben op je zesentwintigste?' Nou, ik kan dat. Prima.

Dan heb je natuurlijk ook nog de mensen die me al wat langer kennen, en weten dat ik rijbewijsloos ben. Af en toe vragen ze nog wel een keertje hoopvol: én, heb je nu al een rijbewijs? Of: hoe zit het met dat rijbewijs? Alsof ze verwachten dat ik elk moment mijn roze papiertje kan tevoorschijn toveren. Nou, mooi niet.

De derde categorie zijn de mensen die mij graag persoonlijk zouden meesleuren naar het examencentrum om mij met brutaal geweld aan dat rijbewijs te helpen. Die verdomd iedere keer als ik in een auto zit vragen: wanneer ga je nu je rijbewijs halen? Voor die mensen zou ik graag mijn rijbewijs halen, echt waar, zodat ik ze zou kunnen omknallen met een truck als ze die vraag voor de triljardste keer stellen. (Bij wijze van spreken, eh. Ik ben een vredelievend meiske.)

Soit.

Ziehier: de drie grote redenen waarom ik geen rijbewijs heb.

Ik heb er geen behoefte aan.
Het is dan misschien wel handig en als je eenmaal dat rijbewijs hebt, en een auto, kan je echt niet meer zonder, en blablabla, maar ik mis het echt niet. Ik weet ook niet beter. Als ik ergens moet zijn, ga ik wel te voet (goed voor de conditie), met de bus (ook goed voor de conditie), de auto van iemand anders (schooier), of de trein (de trein is mijn vriend.) Okee, ik geef toe: soms is het een hele opgave, een rijbewijsloos leven. Het is bijvoorbeeld geen lachertje als je om 8u 's morgens ergens moet zijn, en je moet al om 7u te voet vertrekken omdat er geen bussen/treinen rijden. Het is ook geen sinecure om overal op tijd te geraken, want bij mij is het elke dag trein-tram-busdag, en die dingen werken niet altijd even goed mee. Vooral omdat het openbaar vervoer altijd te vroeg vertrekt als ik te laat ben, en andersom. Het is zelfs een retevervelend feit dat mijn schoenen snel verslijten, en frustratie alom als ik weer eens van de winkel kom, en mijn armen uitgerukt worden omdat het tenslotte onverantwoord gedrag is om zes flessen mee te zeulen, aan mijn ene arm, en aan mijn andere arm de rest van mijn boodschappen. Dan denk ik wel even: auto, auauauauauauauawwwwto. Maar anders: nooit. In de loop der jaren ben ik het wel gewend geraakt. Een autoloos leven is ànders, je vindt nieuwe mogelijkheden, je bekijkt de wereld vanuit een ander standpunt, je geniet meer van de kleine dingen. Ofzo.

Het is milieuvriendelijker.
Ik kan tenminste met een gerust geweten gaan slapen. Als het vervuiling betreft, althans.

Ik ben bang om dood te gaan in de auto.
Dat is geen ireëele gedachte, als je weet dat ik elke dag wel eens ergens tegen loop, de blauwe plekken zijn het onweerlegbare bewijs daarvan. Als ik zelfs niet kan instaan voor mijn eigen veiligheid, wat gaat dat geven als je mij in een moordwapen (lees: auto) stopt? En dan heb ik het nog niet eens over de andere wegpiraten. Ik ben als de dood dat er iemand tegen mijn auto gaat knallen. Mijn grootste vrees is dat ik tussen twee vrachtwagens kom in te zitten die al 28 uur aan een stuk aan het rijden zijn voor een hongerloon, om hun veertien kindertjes te kunnen voeden, en uitgeput achter hun stuur in slaap vallen. En dat mijn minuscule autootje verpletterd wordt, en dat ze dan op het vtm-nieuws mijn tragische ongeluk laten zien, en de mensen zullen denken: oei, dat dode kind gaat er niet schoon uitgezien hebben. En inderdaad: mijn hoofd zal van mijn lichaam afgerukt zijn, en ik zal onherkenbaar misvormd zijn, zodat ik zelfs niet in een open kist kan gaan liggen, want dat zou te schokkend zijn voor de mensen die mij een laatste groet zouden willen geven. En sociaal als ik ben, wil ik dat de mensen mij tenminste een laatste keer komen groeten, en radeloos huilen, net als in de film. Vooral de mensen die ik al een tijdje niet meer heb gezien, dat zou ik verdorie wel verwachten, als blijk van fatsoen. Maar dat gaat dan niet meer. Ik zou eenzaam en alleen en zielig en hoofdloos sterven.

Daarom heb ik geen rijbewijs. Nou goed?


Maar dus. Ik ben tegenwoordig wél aan het leren rijden. Al een maand ongeveer. (Ik moest wel, want ik moet in zowat elke uithoek van Limburg zijn voor m'n werk.) Ik heb al op parkings gereden, in strontstraatjes, op grote banen en op de autosnelweg. Een hele ervaring, voor iemand die panische angsten doorstaat bij snelheden van meer dan 30 km/u. Ik heb nog een beetje last met rijden én in mijn spiegels kijken zonder over de weg te slingeren, maar dat is slechts een klein euvel. Het schakelen gaat best goed, ik ben nog maar 24 keer stilgevallen (een klein percentage op al de kilometers die ik reeds afgelegd heb). Ik heb nog geen mensen of dieren omvergemaaid. (hout vasthouden.) Maar het went, dat autorijden. Het went snel.

Het enige wat me stoort is dat ik tegenwoordig de hele tijd m'n richtingaanwijzers wil aanzetten om af te slaan.
Als ik op de fiets zit.

Well it's been a long time, long time now.

ARID - WHY DO YOU RUN

Add to My Profile | More Videos

Zeventien was ik. In 1998 trad er een groepje op in Leuven aan de vismarkt, tijdens marktrock. Ik was onmiddellijk ondersteboven. Ze waren de verpersoonlijking van mijn ideale muziek. Ze klonken goed, wat zeg ik: héérlijk. Ze rockten, ze zongen, ze zweefden, en ik voelde mee. Ze vulden het gemis dat Jeff Buckley had nagelaten, die een jaar eerder gestorven was. Ze waren de perfecte contrasterende aanvulling op de rest van mijn muzikale zwaarstemmige helden. Ze raakten mijn ziel, om het maar even melig te verwoorden. Van een kameraad die de cd had, kreeg ik een kopietje (in de tijd dat cassettes nog niet retro waren) na dat eerste optreden dat ik zag. Een tijd later kocht ik de cd, en ik was verkocht. Ik dweepte met Arid. Aan iedereen met oren liet ik horen hoe goed ze wel waren.

Ik ben naar honderden optredens geweest. Ik heb gelachen, gehuild, geschreeuwd, gedanst, gezongen, gezoend (en méér *wink wink*) op hun muziek. Ik heb ontelbare mooie herinneringen, dankzij Arid en de mensen die het met mij hebben meegemaakt.

En toen verdween Arid, enkele jaren geleden. Steverlinck solo was mijn ding totaal niet, dus daar scheidden onze wegen. En ik wachtte. Tot vandaag. (de single 'Words' even buiten beschouwing gelaten, naar mijn mening te soft, en veel te plat.) Het nieuwe nummertje klinkt best lekker, dus dat smaakt naar meer.

Arid is terug. De herinneringen zijn nooit verdwenen.




(Dat van hierboven is zo'n 5 jaar geleden ongeveer. Na dat optreden heb ik nog zo'n lamp meegekregen, grijns.)

lady bird

Ik was de vogel
buiten aan je slaapkamerraam
dat onherroepelijk gesloten was.
Dat zag ik niet.
Ik vloog tegen het glas
en nog eens,
en nog eens,
tot het pijn deed
en ik uitgeput en moe
dacht: hé, dat raam is toe.
En dan nog eens.

Kleine extensie: ietsje minder lieflijk poëtisch, ahum.

Ik was een vreemde eend
en jij een rare snuiter,
dat weet ik nu wel.
Nu wel.
Maar het is goed
het is helemaal oké
het is echt opperbest:
ga maar lekker naar China.
(krijg de vogelpest)
Ik vlieg hoog, ver, weg,
van jou.
Ik strek mijn vleugels,
laat me gaan,
geef mij maar lucht.
Ik ben een wilde zwaan.

geloof

De laatste weken word ik aanhoudelijk bestookt door ukkies met vragen en verhalen over sinterklaas. Je hebt de onwetenden, je hebt degenen die het vermoeden, je hebt er die het amper kunnen geloven, en uiteindelijk zijn er degenen die het absoluut zeker weten. De teleurgestelde snoetjes, ontrukt van hun geloof in de goed(heilig)heid. De realiteit heeft het gewonnen van de fantasie. Arme naïeve kinderzieltjes, weer een zeepbel die genadeloos doorprikt werd.

Nu zit ik zelf met een prangende vraag. Als sinterklaas al één grote leugen is, een verzinsel, een uit de hand gelopen verhaaltje, wat liegen ze ons dan nog zoal voor? Ware liefde bijvoorbeeld, is het echt? Of slechts een illusie gecreëerd om mensen zoet te houden? Waarom zouden we erin geloven, ons kwetsbaar opstellen, hoopvol zoeken naar, om uiteindelijk tot het harde besef te komen: ware liefde bestaat niet.

Mijn steevaste antwoord op 'bestaat sinterklaas?' is het volgende: 'Stél, dat sinterklaas niet zou bestaan, en dat je niet meer in zwarte pieten, paardengetrappel op de daken, mandarijntjes, guimauvekes, marsepein en nic-nacskes zou geloven. Brengt de sint dan nog cadeaus? Nee, eh. Want als jij denkt dat hij er niet is, dat hij niet bestaat, is hij er bijgevolg ook niet. Dus kan je maar beter geloven in sinterklaas. Dan krijg je ook cadeautjes van hem.'

Wat de liefde betreft, ik denk: hetzelfde.

nou

Dat je de hele tijd het gevoel hebt dat je zometeen niet meer kan stoppen, ergens tegen gaat knallen en op de meest gruwelijke wijze zal sterven.

Als je met de auto rijdt.

Gaat dat voorbij? Of is het meer zoiets wat wel gaat wennnen?

en het rijmt nog ook

Niemand die weet
of er iets scheelt,
ik lach lang en breed
de wereld toe.
Je kan enkel gissen
wat er zich afspeelt
achter de coulissen
van mijn frou-frou.

all that is left is all that i hide

Jammer. Dat ik het optreden van Beirut moest missen vanavond. Ik was er graag bijgeweest. Maar ik moest werken.
Ik werk veel, de laatste tijd. Ik werk tegenwoordig meer dan ik leef. Maar ik leef dan weer wel voor mijn werk. Het is namelijk heerlijk: werken. En léven.

oudjes

Ik wil twee oude mensen wezen
van minstens zesentachtig jaar,
die hun leven bij elkaar
zitten, praten, lezen.

Ik een oude doos, jij een stijve hark,
klagende kwaaltjes met hopen.
We zullen handjes houden als we lopen
met rekjes in het park.

En als je tegen me praat
doe je dat lief en weloverwogen,
maar het zou wel wat harder mogen
in mijn hoorapparaat.

We zullen dutjes doen in bed,
elkanders naam vergeten.
We zullen gekrompen zijn en versleten,
en het is allemaal dolle pret.

Rimpels zullen we niet vermijden
als we met z'n tweeën in de zetel
samen de vergetel-
heid be....ja, euh, dinge: strijden.

Al ben ik dan dement
ik koester onze kostbare tijd,
en nooit was er spijt
van wél te weten wie je bent.

We zouden gluren achter ramen
en ik bak een lekkere taart.
Ja, ik wil erg graag bejaard,
ons hele leven samen.

bert en ernie

(Ik had dit liedje vroeger op cassette staan, dus ik ken het helemaal vanbuiten, zelfs de tussenstukjes, moeha!)

seizoensgebonden

Herfst. Het is nooit meer echt klaarlicht dag en de winter hangt reeds als een vooraankondiging in de lucht. De koude nestelt zich langzaam om me heen, en de wolken doen buien vermoeden, zoals beheerst verdriet. Bladeren wapperen woest naar beneden, en ik sta met mijn armen gespreid en handen wijdopen, om ze als fladderende vlinders op te vangen. Geel, rood, bruin, de warme kleuren vliegen om mijn hoofd. In gedachten maak ik er een bont lappendeken van, dat ik om me heen kan slaan. Als substituut voor knuffelarmen.

dingdong!

Vanmorgen stond ik met de tranen in mijn ogen. (lees: ik heb in het openbaar staan huilen.) Ik wou vertrekken naar mijn werk, dus ik hol de trap af, loop door de deur naar buiten, grabbel naar mijn fietssleutel, loop naar de boom waar mijn fiets aan vasthangt, wil mijn slot opendoen, en... mijn fiets was weg. Gvdmm! Mijn fiets: gestolen! Snif. Ik vond het ver-schrik-ke-lijk. Gedurende de dag heb ik onophoudelijk gevloekt. Kutdag, mijn fiets gestolen, kutmensen, mijn fiets gestolen, kutalles. Alles!
Toen ik terug van de trein stapte, na mijn werk, bedacht ik me plots iets. Mmh. Mmmmh. Mmmmmh... En inderdaad: daar stond hij, waar ik hem eergisteren zélf gezet had, te blinken in de fietsrekken aan het station: mijn fiets.
Nu nog weten waar ik mijn hoofd geparkeerd heb :-).

Nu even niet

Sinds ik leuk werk heb, krijg ik opmerkelijk veel telefoontjes met aanbiedingen voor ander leuk werk. (Lieve werkgevers, vanaf volgende maand sta ik voltijds in het onderwijs en 1/4 in het onderwijs en doe ik ook nog aan avondwerk. Ik zeg: dat is wel genoeg!) The funny thing is: toen ik nog zielig werkloos was, schreef ik volop sollicitatiebrieven, maar de enige reacties die ik kreeg, waren 'u bent niet weerhouden' of gewoonweg niets, noppes, nada, niente. Zelfs plopsaland for God's sake vond me niet geschikt. (*zucht* Die harde afwijzing zal voor altijd een diep litteken achterlaten in mijn tere meisjeszieltje.) Het is frappant! Want het schijnt op vele vlakken zo te lopen. Als ik een lief heb bijvoorbeeld, dan krijg ik de hele tijd andere gewillige kandidaten achter me aan, die eeuwige en zeemzoete liefdesavonturen met mij willen beleven. Saillant detail: van het moment dat ik single ben, daarentegen, blijven ze angstvallig op afstand. Of gaan ze lopen met hun staart tussen hun benen. Mijn leven heeft een vreemd gevoel voor humor.

humor

Gisteren in het gemeentehuis heb ik mijn voorlopig rijbewijs afgehaald én mij officieel ingeschreven als orgaandonor.

En ik heb daar zelf heel hard om gelachen, gnehe :-).

vlwssn

Ik zit de laatste tijd met de piepers. Ik heb het benauwde gevoel dat ik volwassen aan het worden ben. Echt vies volwassen. Ik hou namelijk helemaal niet van volwassenheid. Geef mij wat kleurpotloodjes, een boekje, een vieruurtje en een chocomelkje, en ik amuseer me te pletter. Laat mij maar lekker kind zijn. Ik wil puberen, rebelleren, onverantwoorde dingen doen, en de hele nacht dansen. Niet nadenken over grotemensendingen als werken, wonen, trouwen, kinders en impotentie. Ik ben geen huisje(hypotheek!)tuintje(grasmaaien!)kindje(poepluier!)persoon. Oh nee! Ik ben Peter Pan, de vrouwelijke versie, zonder vliegkunsten en gekke maillot. Ik ben Pippi Langkous, met kousen die nooit matchen en pluishaar. Ik ben Carrie Bradshaw uit Sex And The City, behalve in het laatste seizoen. Ik ben Joey uit Friends. Ik ben dartel en fladder en onbezonnen. Dàt ben ik.

Maar het liep anders. Plots kreeg ik jobaanbiedingen, echt werk, een vaste woonplaats, rimpels. Ik doe tegenwoordig koedie-koedie als ik baby's zie. (Ojee, moedergevoelens.) Ik vind het ook eens gezellig om een avondje lekker thuis te vertoeven. (Yeah, bankhangen.) Mensen spreken mij tegenwoordig aan met 'mevrouw'. (Zie: rimpels.) Ik bekijk mannen niet meer als lustobjecten, maar als potentiële echtgenoten die mijn was en strijk zouden kunnen doen. (... grijns) Ik heb zorgen, verplichtingen, keuzemogelijkheden, structuur, verantwoordelijkheden. (En macht, moeha!) Over drie maanden word ik 27, terwijl ik vorig jaar nog gewoon lekker onbezorgd 18 was, toch? Ik kan er niet meer onderuit. Ze hebben mij te pakken. Ik word ouder. Ik word volwassen. Ik word gewoonweg onvoorstelbaar saai. Jakkes.

Ach, over een jaar of vijftig ben ik bejaard. Op welverdiend pensioen, waarschijnlijk gescheiden of weduwe, mijn kinderen het huis uit, en is het allemaal achter de rug, het volwassenworden. Dat is hoopgevend. Ik kijk er al naar uit.

The window's open now and the winter settles in

Oh, let er even op hoe hij 'throw' uitspreekt, so fucking sexy.

vannacht

Ik wil leven van liefde,
van verleiding en lust.
Ik wil huilen van vreugde
en janken als gek
naar de maan.

Ik wil klimmen in bomen
en dromen van nachten.
Laat mij komen bij jou
in mijn mooiste
gedachten.

Ik wil stralende luchten
en vluchten in armen
van woorden en zinnen.
Vanbinnen met jou
in mijn lijf.

Proef de smaak van verlangen
in het holst van de nacht
en laat mijn blozende wangen
verbazend verraden wat ik
de hele tijd dacht.

Ik wil de sterren van de hemel
plukken tot waar ik kan.
En misschien nog wel verder,
maar dat zie ik morgen wel
dan.

licht

Een wit licht omringt mij. De oorverdovende stilte jaagt geen angst aan, en de vaagheid van het alles blijkt meer dan ooit een veilige thuishaven. Het onbestemde en de ondefinitieerbaarheid vormen samen een schitterend schouwspel, en het is allemaal alleen voor mij. Ik tol vicieuze rondedansjes, en de eindigheid der dingen is ver van me verwijderd, enkel het heden bestaat nog. Het voelt op een merkwaardige manier prettig, en comfortabel, hier te verkeren in de ijlheid van het spectrum. Het witte licht bestaat uit waarachtig wonderlijke kleuren, die draaien rond en in mijn hoofd. Maar vooral: het is niet meer, nooit meer duister.

Nu nog een prins, en een appel.

Twee ukkepukkies tegen mij, vanmorgen: 'Juffrouw, wij zijn precies de dwergen, en jij sneeuwwitje.'

Joh, zo schattig :-).

korte pijn

Je staat aan de rand van een keuze, met de bibbers in je benen. Je bent hier al geweest, je bent hier al verdwenen. Je stond al voor de tweesprong, niet wetend wat te doen. Maar je kan je nog herinneren, wat je voelde toen. Je kent nu wel de klappen, de slagen van de zweep. De ene kant is listig, de andere kant is leep. Je kan maar niet beslissen, je weet niet wat je moet. Welke kant is fout, en hoe doe je het goed? Je kan terug verdwijnen, je kan niet blijven staan. Je weet dat je moet kiezen, welke kant je op wil gaan. Je drentelt in het rond, je kijkt wat om je heen. Je schuifelt eerst het ene, dan het andere been. Verder naar de afgrond, plots gaat het erg vlug. Je springt, je springt in't diepe. Nu kan je niet terug.

tijd

We vergeten het wel eens. De dagen rennen aan ons voorbij, en we beseffen niet vaak genoeg dat we ze nooit meer terugkrijgen. De tijd glipt door onze handen heen. Af en toe wil ik schreeuwen. Stop, stop! Maar het leven luistert niet, en gaat gewoon zijn onverzettelijke gang, altijd maar verder en verder en verder en zo verder. Het jammere daarvan is dat momenten passeren, en eenmaal als je het doorhebt, dat het al te laat is. Je kan enkel terugkijken. Ik heb nergens spijt van. Tenzij van ouder worden. Want ik krijg de verleden tijd niet meer terug, nooit meer. Ook al heb ik nog een heel leven voor mij, hopelijk, ik kan soms moeilijk bevatten dat er zoveel aan mij voorbijgaat. Dingen die ik had willen-kunnen-moeten doen. Het gaat nog steeds, maar anders. Het gaat nooit meer zoals het had kunnen gaan. Enkel zoals het was. Als het zou kunnen, zou ik het overdoen. En als het zou kunnen, zou ik alles net hetzelfde doen.

2 weken voor de prijs van 1

11 september: Openbare vervoering

Hasselt - Antwerpen - Roosendaal - Antwerpen - Hasselt - Leopoldsburg - Hasselt - Sint Truiden - Brussel - Hasselt - Sint Truiden – Hasselt.

Als de trein altijd een beetje reizen is....
dan ben ik deze week op vakantie.

12 september: Voel!

Mooie dingen zijn moelijk onder woorden te brengen. Hoe vertaal je geluk? Op welke manier kan je vrolijkheid beschrijven, zonder dat het banaal wordt? Verdriet doet schrijven. Het is een stukje cake om je frustraties van je af te schrijven. Daar dient het ook voor. Maar van leuke momenten moet je genieten. Die hoeven niet zwart op wit. Net zomin dat je moet trouwen om je liefde aan elkaar te verklaren. Dat gezelligheid veel geld moet kosten. Dat je het geluk moet achterna hollen. Of dat je veel moeite moet doen voor liefde. It comes naturally; met al zijn gebreken en moeilijkheden en complexiteiten en rotzooi erbij. Die dingen beschrijf ik graag. De lulligheden. Maar het allesoverheersende gevoel dat ik krijg als ik verliefd vrolijk ben, kan ik niet in zinnen gieten. Ik heb al moeite genoeg om het vast te houden, en ik wil het niet kwijt. Ik kan het niet kwijt, op mijn scherm, mijn blad, de wereld.

Dus af en toe zwijg ik. Ik sluit mijn ogen en ik geniet. Dat is voldoende.

14 september: grmblf

Brussel was toen nog een bruisende stad. Zo ook gisteren. Het brubbelde en het borrelde. Mijn emmer over.

Komt er een groep toeristen aangelopen. Nu heb ik niets tegen groepen toeristen, die mogen er ook zijn en foto's nemen en lawaai maken en met paraplu's staan zwaaien om elkaar terug te vinden. Gezellig. Maar deze groep toeristen was van plan om de hele stoep in te palmen. Een kudde buffels die op me af kwam. Ik plaatste mezelf zo dat ze langs me heen konden, lees: ik drukte me bijna plat tegen de muur aan. En toch slaagden 6 mensen erin om tegen me aan te lopen. Toeristen met minieme motorische vaardigheden en/of geen ogen in hun doppen zijn fucking assholes.

Ik zit op een bankje, even wat uit te rusten. Komt er een vrouw naar me toe, die vraagt om kleingeld. En ik had geen kleingeld, eerlijk waar. Ik geef af en toe wel eens kleingeld hoor, aan mensen die muziek maken op straat, of een kunstje doen, whatever. Zelfs een beetje zielig met je hond op straat gaan liggen vind ik zelfs al acceptabel genoeg om wat kleingeld van mij af te troggelen. Eerlijk waar. Maar soit, ik had dus geen kleingeld (en zelfs geen briefjes, ik was helemaal hip creditkaarterig), dus ik kon ook niks geven. En ik had eigenlijk ook helemaal geen zin om iets te geven. Ik was een beetje in een misantropische bui aan het raken, namelijk. Dus ik zeg tegen dat vrouwmens: ik heb geen kleingeld. Simpel. Kijkt ze me niet-begrijpend aan. J'ai pas de la monnaie, zeg ik. Misschien verstaat ze me als ik mijn beste Frans bovenhaal, denk ik dan. Nog niet. Ze blijft me onverstoorbaar aanstaren. Ik probeer eens in het Engels. Ik doe van 'hey, mijn zakken zijn leeg'. Zelfs gebarentaal helpt niet. Ze blijft voor me staan. Ik zucht. En omdat ik me dan plots erg oncomfortabel ga voelen op m'n bankje, sta ik maar op en loop ik verder. Arrogant wijf.

In de trein. Er zijn minstens nog tien andere zitplaatsen in de coupé. Dat is echt niet overdreven. Ik zet mijn tas even naast mij zodat ik mijn treinkaart kan zoeken. Hoor ik ineens gezucht naast me. Een libelle-trut die zich om één of andere vreemde reden op mijn plekje wil placeren. Godweetwaarom. Zie ik er misschien uit als een plaatsjesopwarmer. En in plaats van te vragen of ik een plekje wil opschuiven, blijft ze daar staan staren naar mij. Ik staar even terug, en rol eens met mijn ogen naar de andere lege zitplaatsen (waarvoor ze niet iemand anders zijn zeteltje hoeft af te pakken) maar blijkbaar heeft ze haar zinnen gezet op mijn plaatsje. Met een diepe diepe zucht verplaats ik me dan maar. Kankertrut.

Dag wereld. Ik ben Babs, ik ben 1m83 groot, en ik wil ook mijn plekje in de wereld. En misschien kan dat wel. Maar vast niet in Brussel.


15 september: minutensoepje.

Ik vlucht in armen. Ik leef van lust. Het is niet echt. Maar dat maakt niet uit. Het biedt een soort van zekerheid. Een soort van liefde. Het is intantsoep. Je hebt er niet helemaal mee gegeten, maar voorlopig is het voldoende. Ik neem er genoegen mee. Het geeft even de tevredenheid van een echte kom dampende soep: warmte. En troost.

16 september: op mijn kop

Volgende week begin ik met lesgeven.

Ik ben nu al een tikkeltje zenuwachtig voor mijn eerste schooldag. Ik moet bedenken wat ik ga doen. Brainstormen. Opzoekingswerk verrichten. Papieren in orde brengen. Telefoontjes plegen. Belangrijke zaken regelen. Lesvoorbereidingen maken. Oefenen en aantekeningen maken en analyseren en synthetiseren en …

gut, ik voel me plots weer een student.

17 september: don't feed the models

Gisteren was ik geen gewone mens, zoals ik normaal ben. (hoor ik daar iemand lachen?) Ik was model. Om 9u stipt moesten we op de locatie zijn, en omdat ik maar twee uurtjes slaap gevat had de nacht daarvoor, was ik toch al daar om 9u15. Ik noem dat fashionably late. De uren die daarop volgden kregen we make-up, een hip kapsel, eten, en keuvelden we de tijd om. Wachten voor gevorderden, ik ben daar ontzettend goed in.
Toen de show uiteindelijk begon (7 uur later) werden we toch allemaal een beetje zenuwachtig. (hoewel sommigen om ter hards riepen dat ze dat niet waren, ik inclusief.) We werden gekeurd, en klaar bevonden. Let the models out! En zo geschiedde het: als volleerde catwalkbeesten liepen we op de witte loper, in outfits van om en bij de 2000 euro per persoon. De schoenen en accessoires niet meegerekend. *slik*

Toen de show gedaan was werd het nog gezelliger: we kregen champagne (net als echte modelllen), we praatten over liefde en lust en baby's en drugs en koetjes en kalfjes (net als echte modellen) en iedereen flirtte met iedereen (net als echte vrienden).
Toen ik 4 uur later mijn laatste glaasje champagne opgeslurpt had, besloot ik dat het genoeg geweest was voor mij. Als gezellige afluiter van de dag, ging ik even later bij een vriend nog een filmpje kijken. Maar nog voordat de film goed en wel begonnen was, stommelde ik stante pede in slaap. Want model zijn is vooral heel erg vermoeiend.

21 september: eerste schooldag

Juffrouw Babs, jij hebt een kauwgom in je mond. Dat mag niet.

Inderdaad lieve kindertjes, ik heb een kauwgom in mijn mond. Dat is omdat ik vanmorgen mijn tandjes nog niet gepoetst had, omdat ik geen tijd meer had. Ik was namelijk een beetje te laat opgestaan, lieve schatten, omdat ik pas om 4u 's nachts gaan slapen was. En daardoor was mijn hele ochtendplanning in de war. Ik heb toen snel mijn kleren aangetrokken, en ben naar de bushalte gefietst, waar ik tien minuten op de bus heb staan wachten, en toen maar lekker verdergereden ben met de fiets, omdat ik toch wel een beetje paniekerig begon te worden dat de bus niet meer zou komen. Inderdaad, kindertjes, juffrouw Babs is helemaal tot in Alken gefietst, tot aan dit kleine schooltje. Toen juffrouw Babs al even onderweg was met haar fietsje, is de bus dan toch aan haar voorbijgereden, en juffrouw Babs heeft toen een stout woordje gezegd, maar dat even terzijde. Juffrouw Babs fietste toch maar lekker verder, helemaal naar hier, toch wel zo'n 8 kilometers. Bergop. Juffrouw Babs is onderweg ook nog een beetje de verkeerde richting op gereden, waardoor ze enkele kilometertjes extra heeft gefietst, en dat vond juf Babs minder leuk, jawel. Maar gelukkig is de juf er toch nog geraakt. Wat? De reden waarom ik pas om 4 u 's nachts gaan slapen ben? Natuurlijk wil ik dat even verduidelijken. Juffrouw Babs was namelijk gisterenavond ook nog gaan werken, en ze was met haar trouwe vriend, de fiets, gereden tot waar een mevrouw haar kwam ophalen. Toen zijn ze samen verdergereden. En op haar andere werk heeft juf Babs allemaal behaatjes en onderbroekjes moeten aandoen, en die aan andere mensen moeten laten zien, zodat de mensen die onderbroekjes en behaatjes zouden willen kopen. Dat is een gek werkje eh? Maar laat ik bij het verhaal blijven, want juf Babs dwaalt nogal eens snel af. Die mevrouw van daarstraks zette de juf af bij haar huisje, toen ze gedaan hadden met centjes verdienen. Maar toen gebeurde er iets ergs. Juffrouw Babs vond haar sleutels niet meer. En die had ze nodig om in haar huisje binnen te kunnen. Juffrouw Babs heeft toen een beetje moeten huilen. Nadat juf Babs gedaan had met huilen, heeft ze al haar vriendjes opgebeld, zelfs de vriendjes die in Amerika zitten. Dat is een land hier ver vandaan. Juffrouw Babs wou namelijk weten of er misschien nog iemand anders met een reservesleutel in de buurt was. Uiteindelijk, na enkele telefoontjes met verschillende mensen, heeft de juf dan iemand gevonden, haar lieve zusje, die haar kon helpen. Juffrouw Babs werd toen weer een beetje blij. Het zusje van juffrouw Babs is toen naar de fiets gereden, met haar autootje, en zag toen dat de sleuteltjes van juf haar huisje nog mooi op het slot van de fiets zaten. Oh, wat een domme domme juf. Maar de juf was wel heel blij, en ze deed een vreugdedansje. En zo geraakte juf Babs dan toch binnen in haar huisje. Toen de juf uiteindelijk binnen was, heeft ze nog zitten schilderen aan de zon die jullie nu zo mooi voor jullie hebben staan. Juffrouw Babs heeft er zelfs mooie overgangen in gemaakt, en een sprankeltje oker gebruikt voor een realistisch effect. Zien jullie dat, lieve kinders? Nee eh. Dat zien jullie niet. Jullie zien wel dat ik nog rode verf aan mijn vinger heb hangen, en jullie denken dat dat bloed is. En jullie zien dat ik een oranje stickertje op mijn truitje heb hangen. En dat ik een kauwgom in mij mond heb, dus. Oh schatjes, jullie zijn zo opmerkzaam. Ja, alle tweeëntwintig. Maar dat is dus het verhaal waarom ik zo laat mijn bedje ben ingegaan, en waarom ik nu kauwgom in mijn mond heb.

Dit had ik kunnen zeggen. Eén seconde bedenktijd...

'Juffrouw Babs mag dat wel. Als jullie later volwassen zijn mogen jullie dat ook wel.'

De grap van mijn leven :-).

22 september: herfst

Het gaat mis. Dit gaat fout. Het loopt helemaal verkeerd. Ik val. Ik val dieper en dieper ik zink weg ik verdrink in de woorden in mijn hoofd in mijn lijf in de bodem van een oceaan van verdriet van choas ik word dronken van pijn ik ben misselijk en ziek overweldigd door stemmen die schreeuwen ergens vanboven tot diep beneden ik ben draaierig ik tol ik ben de weg kwijt het is duister ik ben een kelder in gedachten niets kan er nog uit ik loop over ik barst ik knal uit elkaar ik breek in oneindig veel stukken tot er niets meer is en alles is verloren ik ben het kwijt ik ben weg tot waar niemand me nog kan vinden ik ben er niet meer ik ben


'hoe gaat het met je?'
'Oh, alles goed. Prima. Dankje.'

23 september: kattebel

Gisteren: verjaardag gevierd, naar vernissage geweest, naar de kermis ook, cafeetje gedaan. Op enkele uren tijd. Kort en leuk, meer moet dat niet zijn.

24 september: you make me feel...

Zondagavond. Voor een septemberdag in dit regenland is het nog aangenaam warm. Een meisje wandelt een bar binnen, en kijkt even in het rond. Enkele oude bekenden, enkele nieuwe gezichten. Lachende mensen aan de toog, drinkende mensen op een stoel. Hij staat achteraan. Als ze op hem afwandelt, voelt ze haar knieën week worden. Ze lacht schaapachtig. Hij lacht terug. Zou hij het weten? Na enkele handige zoenen op zijn wang, is ze weer bij bewustzijn.

Het gaat op en af. Gevoelens kan je niet tegenhouden, ook niet met je verstand. Maar haar verstand neemt het toch over. Het kan niet, ze wil het niet, het mag niet. Het is niet de macht van het verbodene, waardoor hij leuk wordt, dat zeker niet. Het is niet dat ze het toelaat, want het mag niet in haar hoofd. Ze weet niet hoe het komt, maar het is er wel. Ze wil het helemaal niet. En ze wil het wel.

Hij is er, de muziek is er, en ze geniet ervan. Ze drinkt nog een wijntje. Ze probeert het gevoel weg te spoelen, maar hoe meer alcohol ze in haar bloed krijgt, hoe sterker de emoties worden. Ze nemen de macht over. Tot het moment waarop ze besluit dat het zo niet kan. En in plaats van een domme beslissing te maken, maakt ze een nog dommere. Zo kent ze zichzelf wel weer.

Zij blijft. Hij gaat weg. En dan gaat zij weg. Met een ander. Omdat lust is zoveel gemakkelijker is, dan liefde.

25 september: Relaxxxxx.

Yogales is fijn. Maar kan iemand alsjeblieft aan de man naast mij vertellen dat jezelf helemaal onspannen NIET inhoudt dat je moet gaan slapen en snurken? Ik kan begrijpen dat hij helemaal rustig en zo is, but it doesn't work for me, dat geronk naast mijn oren. Pfrrt.

... Ik loop een beetje achter qua tijd. Drie jobs, nieuwe hobby's, liefde en dergelijke zijn moeilijk combineerbaar met schrijven daarover :-).

<3 Ricky Flemming

De langste blog ooit komt eraan (really!), maar eerst wil ik de volgende video met jullie delen. Drie minuten puur entertainment. Ik ben vooral helemaal gek van de duif, te zien op 30 seconden voor het einde. Geniet ervan. Ooooh, ja!

tindersticks

Soms hoef je geen woorden

Ik wil het hebben over.
Schrijven van.
Hoe je mij.
Toen we samen.
En dat ik nu.
Ah!
Je weet wel.

Voornemens update 2.

Leuk werk.

Check!

Een kinderhand is gauw gevuld.

Het leven is anders. De stad lijkt kleiner. Alles is dichterbij. De wereld is gemakkelijker. Ik ben sneller. Afstanden zijn geen probleem meer. Ik loop op wolkjes. Het is leuk. Het is praktisch. Het is ronduit fantastisch. En mijn schoenen slijten minder snel, dus het is nog voordelig ook.

Mét fiets.

Er was eens...

Er was eens een prinsesje
met hele lange benen.
Ze kwam een koopman tegen
die zei: jonkvrouw, waar gaat gij hene?

Ick zal uwen dienaar wezen,
ik heb voor u lekkers in mijnen zak.
Prinses kon dat beamen,
maar zijn taaltje was zo kak.

Ze huppelde vrolijk verder,
verder in het bos.
En wie kwam ze toen tegen?
Een slimme, sluwe vos.

De vos die had veel praatjes
en daardoor ook veel macht.
Maar hij kon haar niet misleiden
want prinses was weldoordacht.

In de verte zag prinsesje
een heel erg groot kasteel
met torentjes en vlaggen
en bloemen, oh zo veel.

Ze ging eens even gluren,
ze zag een koning op zijn troon.
De koning vond haar hémels.
Zij vond hem... maar gewoon.

Een beetje droevig ging ze verder,
op het rechte pad.
Daar hoorde ze iets kwaken
en dacht toen: wat is dat?

Het was een kikker met een kroontje
kant en klaar om te worden gekust.
Maar helaas: korstjes, kaas en kikkers
zijn dingen die prinses niet lust.

Na een tijd zag ze een jager,
een prettige meneer.
Hij was stoer en sterk en stevig
en had een heel erg groot geweer.

Hij schoot voor haar konijnen
als blijk van zijn gevoel.
Maar doden voor de liefde,
dat vond ze niet zo cool.

In het kielzog van de jager
dook plots een draak op, uit het niets.
Een groot groen gruwelmonster
op een blinkend rode fiets.

Die draak was best wel schattig
en helemaal niet slecht.
Maar voor draken en prinsesjes
is geen toekomst weggelegd.

Ze kuierde verder, eenzaam,
een beetje moedeloos misschien.
Ze wist niet wat zou komen
en wie ze nog zou zien.

Toen kwam ze bij een meertje,
het water was zo blauw,
en aan het licht van haar reflectie
vroeg ze: kind, wat wil je nou?

Ze kon maar niets bedenken.
Ze wist het niet, begot.
Dus bleef ze even stilstaan,
wachtend, op haar lot.


To be continued...

controverse

Babs, brengt gammele fiets naar de fietswinkel: Dag meneer. De banden moeten gemaakt. En het licht misschien ook.
Fietswinkelreparatieman: Ah, ge gaat op kot?
Babs, helemaal in de wolken, denkt: Hihi. Ik ben jong!

Het moment dat helemaal opleeft als mensen je jong schatten is het moment dat je weet dat je oud aan het worden bent.

Lesje aardrijkskunde.

De wereld zou heel anders zijn
zonder hoogtes, zonder laagtes.

Luistert u aandachtig?

De wereld zou vlak en strak zijn,
zonder bergen, zonder dalen.

Maar bijlange niet zo prachtig.

Voornemens update 1.

Voornemens die ik vandaag NIET gehaald heb.

- Niet hysterisch worden bij de aanblik van een spin: Leuk hoor, die mail over de epidemie van een Afrikaanse spin in België. Een levensgevaarlijke gruwelijke enge bijtende spin. En er waren zelfs foto's bij. Jaja, da's leuk.
- Rust in mijn hoofd: Hell no.
- Sparen: Yogalessen voor 60 euro.


Voornemens die ik vandaag WEL gehaald heb.

- Yogalessen volgen: Inderdaad.
- Mijn haar laten groeien: Ik heb er toch geen stuk afgeknipt vandaag.
- Niet altijd te laat zijn: Ik was inderdaad niet altijd te laat.
- Sporten: Drie uur aan een stuk fitnessdingen gedaan. Yeah!
- Geen stomme dingen doen: Check!
- Mijn onnodige spullen weggooien: Ik had vandaag 8 vuilniszakken, dusjaaa.
- Op tijd mijn bed inkunnen: Ik ga nu mijn bed in...
- Terug meer gaan lezen: ... mét boek.

En dromen.

Laat het gras maar groeien.

Ik hou van de geur van versgemaaid gras. Behalve als ik zelf het gras moet maaien.

Als ik later ooit mijn eigen huis heb mét tuintje, dan koop ik een geit. M'n moeder thuis, die beschouwt mij als de geit.

Nouja, ik heb wél 20 euro gekregen. Daarmee kan ik tenminste een deel van m'n ziekenhuiskosten afbetalen als ik mijn rug ga laten oplappen. Pijn!

Tot zover mijn klaagzang. Mèèè!

jeugdsentiment

Klein ventje van 'n jaar of 7 in de winkel, terwijl hij batterijen aan het uitzoeken was, tegen zijn vriendinnetje: Hé, deze moeten we nemen: Duracell! Want die gaan langer mee.

Help, we worden gebrainwashed door de reclame!

Maar ik niet hoor. Nee, ik niet. Sinds ik gemerkt heb dat mijn lieftallige kleren altijd krimpen in de was als ik zo-schoon-zo-fris-zo-zacht-Silan gebruik, ben ik resoluut weer overgeschakeld naar een goedkoper wasmiddel. Maar nu ik die nieuwe Dreft-uit-liefde-voor-je-kleren-reclame heb gezien, twijfel ik toch weer lichtjes. Ik wil namelijk ook met mijn perfect kleurvaste en onkrimpbare rode jurkje tussen de bloemetjes komen uitpiepen en op een vilten paadje huppelen.

Goh, hoe huiselijk ben ik, zo bloggen over waspoeders en al.

Maardus. Reclame. Ik heb goede herinneringen aan reclame. Wie kent nog het 'Er valt een eikel uit de boom, die lijkt sprekend op je oom, Yogho Yogho'-deuntje? Of: Fresh goes better, Mentos freshness, fresh goes better with Mentos fresh and full of life, *Mentos, the freshmaker*! En: Even apeldoorn bellen. Dat verdient een bloemetje, een bloemetje. Ik had het noooooooit mogen wassen op 60 graden!


En nu we toch over waspoeders bezig zijn: deze van Dreft is best grappig. (@1:45)


Die van Dash: minder. (@4:28)



Ach, waar is de goede oude tijd. Toen Twix nog Raider was, en mama de was nog deed.

Vandaag is de dag: goede voornemens.

Hier moet iets komen à la ik ben nu zesentwintig jaar en ik heb al heel wat bereikt en gezien en gedaan en gerealiseerd maar ik wil nog een heleboel meer en dat lezen jullie hier zometeen maar dat zou je ook wel vast doorgehad hebben als ik dit gemurmel hier niet had gezet, dus ik ga het makkelijk houden en mijn lijstje gewoon neerplanten. Zonder verdere uitleg. Bijna dan toch.


Zesentwintig behaalde voornemens:

1. Een diploma hebben. (twee!)
2. Salsalessen nemen.
3. Voor een grote groep kunnen spreken.
4. Naar Parijs.
5. Een kat in huis nemen. (ook twee!)
6. Kunnen snowboarden.
7. Niet meer verlegen zijn.
8. Mijn haar rood verven.
9. Nick cave zien optreden.
10. Van iemand houden.
11. Goed kunnen koken. (soms toch.)
12. Een dier redden.
13. Een meisje zoenen.
14. Lesgeven aan een klas. (stage.)
15. Een goed doel steunen.
16. De zon zien opkomen aan het strand met mijn lief.
17. Een foodfight houden.
18. Plato lezen.
19. Sushi maken.
20. In een achtbaan zitten die overkop gaat, zonder over te geven.
21. Genieten van kleine dingen.
22. Meer dan 48 uur aan een stuk wakkerblijven.
23. Mijn tanden laten rechtzetten. (blokjes @ 21)
24. Bloemen kopen voor mezelf.
24. Gidsen in een museum. (tentoonstelling Hitchcock.)
26. Kussen in de regen.


Zesentwintig te behalen voornemens:

1. Mijn eigen kinderboek maken.
2. Geen stomme dingen doen.
3. Mijn appartement gezellig inrichten.
4. Tom Waits zien optreden.
5. Yogalessen volgen.
6. Mijn haar laten groeien.
7. Spaanse les nemen.
8. Op tijd mijn bed inkunnen.
9. Werk hebben dat leuk is en voldoening oplevert.
10. Maandenlang op reis gaan.
11. Minstens 5 kg afvallen.
12. Naar Parijs met de persoon waarvan ik hou.
13. Rust in mijn hoofd.
14. Niet hysterisch worden bij de aanblik van een spin.
15. Alleen kunnen zijn.
16. Sporten.
17. Mijn onnodige spullen verkopen/weggooien.
18. Mijn rijbewijs halen.
19. Terug meer gaan lezen.
20. Grenzen stellen.
21. Niet altijd te laat zijn.
22. Sparen.
23. Dansen, veel dansen.
24. Zelf kleren maken.
25. Parachutespringen.
26. Complimenten aanvaarden.


Ik ga er nu aan beginnen!

(Laat maar komen die complimenten, whaha!)

Vis op vrijdag

Staat op mijn -laatst teruggevonden- kaft te lezen die ik steevast naar school meezeulde toen ik 14 jaar was:

The Cure, dEUS, Oasis, Radiohead, Bush, Suede, Soul Asylum, Ugly Kid Joe, Therapy?, Spin Doctors, Smashing Pumpkins, REM, Fun Lovin' Criminals, Moondog jr, Nada Surf, Dog Eat Dog, Prodigy, Manic Streeet Preachers, Tool, Bon Jovi, Lemonheads, Rage Against The Machine, Primus, Blur, Metallica, Pearl Jam, Dinosaur jr, Blind Melon, The Presidents of the USA, Silverchair, Guns 'n Roses, Soundgarden, Bryan Adams, Sheryl Crow, Live, Alanis Morissette, Weezer, Garbage, Underworld, Boyzone, The Cult.

Boyzone???

Toen ik een jaar of 8 was vond ik Margriet Hermans best wel cool, zeker na die handtekening van haar op m'n arm. En ik was zwaar fan van Sanne. (Erik kon me niet zo boeien, maar die nam ik er maar bij.) Ik schreeuwde het uit van de daken samen met Toast. Mijn favoriete cassette stond vol met melige jaren '60 en '70-liedjes à la Ma Baker van Boney M, Mr Tambourine Man (niet de Dylan versie, maar die van The Byrds), Sylvia's Mother en Una Paloma Blanca. Mijn muzikale smaak is dus niet altijd zo hoogstaand geweest als de laatste jaren. *ahum*

Maar toch... Boyzone. What was I thinking?



Wat zijn jullie muzikale (jeugd)zondes?

this city's on my side

(Nota: Deze tekst is louter fictie. Toevallige overeenkomsten met de realiteit dienen dus als niet-bestaande te worden beschouwd. Indien mensen zich hierin herkennen: you're so vain, you probably think this blog is about you! Er werden geen dieren verwond tijdens het maken van deze blog.)

Ohja, de soundtrack:


Twee maanden later: een heel kort liefdesverhaal.

Als ik van het huis naar de metro loop, hou ik nog even halt bij de winkel. Ik haal snel een ontbijtje uit, onder de vorm van fruitsap en een meergranenpistolet. Onbewust moet ik denken aan hoe mensen je persoonlijkheid willen raden aan de hand van wat er in je winkelmandje ligt. Dan ben ik gezond. Simpel en normaal en gewoon. Het is fijn dat te denken.

In ons mandje lag een heleboel. We hadden het samen uitgekozen. Het was allemaal voor ons: lekkere broodjes, vis, chocolade, fruit, wijn. En grappige bekertjes. We lunchten op het gras in het park. De zon scheen, en ik lag naast jou en jij lag bij mij. Het was allemaal voor ons.

In de metro komen zakenmannen binnen en stappen weer af. Oude vrouwtjes klauteren het metrostel op, kleine kindjes springen er weer uit. Met mijn ene hand hou ik me vast om mijn evenwicht te bewaren, de andere steek ik nonchalant in mijn zakken. Ik ga mee met het ritme. Iemand maakt een praatje met me. Ik luister. En dan zijn we aan het centraal station. Mijn uitstapplaats.

Het eindigde. Als een slag in mijn gezicht. En het deed pijn. Maar de pijn verdwijnt, en er komen andere gevoelens voor in de plaats. Boosheid, onverschilligheid, wraak, verdriet, aanvaarding, geluk, vrolijkheid. Zo gaat dat. Gevoelens zijn cirkelvormig.

In het station is het een drukte van jewelste. De gang van de metro naar de trein is gekleurd door vrolijke kraampjes. Ineens hoor ik gezang achter me. Ik verwacht dat het twee meisjes zijn, maar als ze me voorbijlopen, zie ik dat het er maar eentje is. Enkelvoud. Ze loopt voorbij, en ze zingt. Het is geen zuiver zingen, allesbehalve zelfs, en ze heeft haar koptelefoon op, dus het klinkt een beetje luid. Onvrijwillig moet ik toch even glimlachen. Lieve gekke mensen.

Je vond me maar raar, denk ik. Ik ben ook een beetje raar, dat durf ik eerlijk toe te geven. Maar uiteindelijk is iedereen dat wel. Ik niet meer dan een ander. Alleen anders.

Omdat ik nog een halfuur moet wachten op mijn trein, loop ik nog snel even binen bij de krantenwinkel, voor sigaretten en wat leesvoer. De man aan de kassa zegt dat ik een erg mooi meisje ben. Hij vertelt me dat hij maar 1 meter 50 is, en nu zelfs op een verhoogje staat, dus dat hij helaas te klein is voor mij. Ik bevestig dat. We lachen even, en hij wordt zelfs een beetje verlegen.

Ik was verlegen als ik bij jou was. Ik deed al de moeite van de wereld om goed over te komen. Om perfect te zijn. Maar hoe harder ik probeerde om perfect te zijn, hoe meer ik jou aan het verliezen was. En mezelf.

Een halfuur later zit ik op de trein, en ik besef plotsklaps weer hoe fijn ik treinen wel vind. Auto's ook. Ik word er gelukkig van, en rustig, mezelf laten meevoeren. Het altijd bewegende landschap, om naar te staren. En na te denken. Over niets. Over alles.

Het is fout gelopen. Ergens onderweg. Sommige dingen gaan voorbij. Zo snel als ze begonnen zijn. Het overvalt je plots. Je kan het niet kiezen, je kan het niet zelf bepalen, en vooral: je hebt er geen controle over. Daar had ik het moeilijk mee. Heel even. Nu niet meer.

En dan kom ik aan. Ik wandel naar huis, de weg die ik altijd neem. Dezelfde huizen, dezelfde straten, dezelfde grond onder mijn voeten. Ik glimlach, en mijn weerspiegeling in de ruiten lacht terug naar mij. Ik ben luidop aan het zingen, de hele stad kan het horen.

En jij niet.

Maar dat is niet erg.

Verslag?

Oh ja, Pukkelpop. Daar was ik.

Onder de indruk bij Woven hand. Liggen in het gras en luisteren bij Ozark Henry. Herinneringen ophalen bij The Smashing Pumpkins. Huilen bij 'Technology won't save us' van Sophia. Tien jaar terug in de tijd bij Sonic Youth en Dinosaur Jr. Verliefd bij Kate Nash. Dansen bij Goose.

En de muziek was ook best leuk.

moving pictures, silent films

August, and everything after.

Emoties kunnen reusachtig lijken, vooral van heel dichtbij. Maar als je enkele stappen terugzet, kan je het beter overzien. Van een afstand bekeken wordt een olifant zo groot als een mier. Je kan ze verpletteren tussen je vingertoppen.

Zo is het ook met gevoel: vanop afstand wordt het grijpbaar, tastbaar. Kan je het aanvaarden.

En dan weer loslaten.

Nodig eens een vriend uit voor het avondeten...

...een greep uit de conversaties van het afgelopen uur.

Babs: Dat is een grappige trui.
Maarten: Dat is geen trui.
Babs: Ah, een pyjama?

Maarten: Wat is dit? Zeewier?
Babs: Nee, andijvie.
Maarten: Het lijkt op zeewier.
Babs: *zucht* Laat maar liggen.

Maarten: En wat is dit?
Babs: Schorseneren.
maarten: Ja, dat weet ik. Maar wat is die prut daarbij?
Babs: Bechamelsaus.
Maarten: Ah...
Babs: Ik maak nooit meer eten voor jou.

Babs: Seffens is er nog dessert.
Maarten: *pakt potje Sheba vast* Mmh, wordt dit het dessert?

Maarten: Waarom zoek jij naar 'oude zwarte oma sex'?
Babs: Dat heb ik niet opgezocht, da's iemand die door dat in te typen bij Google op mijn blog is gekomen.
Maarten: Jaja.
Babs: Uhu.
Maarten, even later, terwijl hij The Supremes opzet: Kijk, oude zwarte omasex!


Altijd gezellig met dat kereltje in de buurt :-).

Mrs. Proper

Ik trek alles uit de kast:
ik sorteer, ik stapel, tast,
ik veeg, ik gooi, ik bouw,
ik sleur, ik sleep en sjouw,
in de lade, schuif, het rek,
alles op de goede plek.

Het wordt netjes, zuiver, schoon,
en helemaal gewoon.
Geen chaos, rommel, nest,
maar spik en span en opperbest.
Geen rommel en geen zorgen,
en alles veilig opgeborgen.

Ik hou grote kuis
in mijn hoofd, mijn huis.
Ik ruim op en ik bewaar,
dit hoort hier en dat moet daar.
Het wordt mooi, dat zal blijken.
Kom maar, kom maar kijken.


(Maar nu nog niet, want ik ben druk bezig, éh :-).)

wohoow, energy.

Het is dus geen goed idee om een heel pakje Dextro Energy op vijf minuten op te eten. (Nadat ik al drie blikjes Redbull op had.)
Hé, hé, hé! Het is geen goed idee.
Nee,nee, da's geen goed idee.
Oké, dus écht geen goed idee.
Potvolthee. Dat idee.
Ojee.

*stuitert gezellig verder door de huiskamer.*

retourtje verstand-gevoel

Ik ga een brug bouwen
hij wordt solide en
constructief en sterk
en betrouwbaar, mijn brug.

Je kan van de ene
naar de andere kant
en weer terug
dat gaat nu eenmaal zo.

Het wordt geen echte brug
maar imaginair
want ik kan enkel bouwen
in mijn hoofd.

En als alles daarna verbonden is
roep ik naar de overkant:
hé, hoe gaat het met jou?
en dan antwoord ik: heel goed.

black dog

Hij is groot en zwart. De hond. Als je 's nachts in bed ligt, sluipt hij dichter en dichterbij. Grommend, woest. Hij is gevaarlijk. En beangstigend, vooral. Je doet geen oog toe. Maar uiteindelijk word je hondsmoe, het vechten wordt teveel, en je dommelt langzaam in slaap. Dan heeft hij je beet. Ontsnappen kan niet meer. Hij grijpt je, en laat niet meer los. In je dromen wordt de hond jou. En jij wordt de hond. Je hebt geen controle meer over jezelf. Je bent een vreemde, dolle hond. Wild om je heen bijtend, naar iedereen die je wil helpen. Als je dan wakker wordt, is hij plotsklaps weg. Je denkt dat hij verdwenen is. De nachtmerrie is voorbij. Maar je hebt een grote fout gemaakt. Je kon het niet weten. In al je onbezorgdheid liet je de deur openstaan.

Zodat hij altijd kan terugkomen.

(Vrij vertaald naar een passage uit 'All Saints' op Vitaya :-).)

weetjes van de week

Weetje: Eergisteren op café een dronkenlap gezien die lastig was omdat zijn ex-lief daar ook zat, en toen uit pure frustratie een terrasstoel beetnam, het raam van een auto insloeg en de zijkant indeukte. Zijn eigen auto. Dompie.

Weetje: Ik kreeg, tesamen met de post, een papiertje in de bus. Reclame voor 'Axcess: exclusive hairoom'. Daar kan ik nou echt een hele dag om gniffelen.

Weetje: Ik vind snoodaard een mooi woord. Exuberant. Grotesk. Contemplatie. Bonafide. Koddig. Erudiet. En priapisme, ook. Mooie woorden mag je mij altijd toesturen per mail. Of in mijn oor fluisteren.

Weetje: Mijn lijf is te lang. Kleedjes zijn vaak te kort, en indien niet: dan krimpen ze wel in de was. Kijk, dat is een probleem.

Weetje: Ik heb nog maar vier dagen werk. Daarna (nog) niets. Dat is ook een beetje een probleem. (understatement.)

Weetje: Volgende week is het Pukkelpop. Als ik nu goed weer (zon!zon!zon!) bestel, zou dat tegen dan in orde komen?

amuse-bouche

when I said I wanted to be your dog

Ze zijn hier ergens in mijn appartementsgebouw nageltjes in de muur aan het kloppen. Ik weet niet zeker of het nageltjes zijn, en of ze al dan niet in de muur terechtkomen, maar het is wel geklop. Sinds vanmorgen. Ik ben al zesentwintig keer naar de gang gelopen, omdat ik dacht dat er iemand aan mijn deur stond te bonken. Pavlov zou wat aan me gehad hebben.

peter pan

In het kinderwinkeltje kocht ik een vilten rendierbroche. (En eigenlijk wou ik ook nog erg graag de flamingoparaplu.) De dag daarna kocht ik een limoengroene schoolagenda met hippe print in de Hema (die ik natuurlijk gebruik als gewone agenda, want ik hoef lekker niet meer naar school, moeha!) (gebruik deze zin gerust tegen mij als ik ooit leraar word). De dag daarna kocht ik twee disneyprinses-eieren. Want ik wou heel erg graag het sneeuwwitje-miniatuurtje hebben. (2 kansen op 15, en ik had ze hoor, lucky me.) De dag daarna kocht ik een allerliefst bolletjeskleedje. Een beetje te groot aan mijn -euhm- bovenkant, maar 't was de laatste maat in de solden en ik groei er nog wel in, ofzo. (lees: push-up bh.) De dag daarna kocht ik raketijsjes. (relaas: zie vorige post) De dag daarna kocht ik niets meer.
Ik checkte mijn banksaldo, en besefte plotsklaps dat ik nog een hele maand moest toekomen met een habbekrats. Mijn gsmrekening nog moest betalen. Eten moest kopen. Op naar de Aldi dan maar.

Het kind in mijn hart en mijn gezond volwassen verstand: ik vind het soms moeilijk combineren.

domdomdom

Gisteren kocht ik een doos waterijsjes. Ontdekte ik vandaag tijdens het uitpakken van mijn winkelzakken. Oeps.

Morgen ga ik naar de kapper. Doe mij maar blond.

het grote plan

Ik moet nadenken voor ik iets zeg. Ik moet me aan mijn planning houden. Ik moet meer structuur. Ik moet mijn gedachten niet laten afdwalen. Ik moet minder impulsief handelen. Ik moet niet zo chaotisch zijn. Ik moet me niet laten gaan. Ik moet bedachtzamer zijn. Ik moet de zaken op orde stellen. Ik moet niet zo onbezonnen leven. Ik moet minder achteloos rondfladderen. Ik moet duidelijkheid en ik moet standvastigheid en ik moet organiseren en ik moet rationeel denken en ik moet geduldig en ik moet stabiel en onveranderlijk en conventioneel en evenwichtig en alles doen zoals het moet. Ik moet. Moet!

Grappig. Als je heel vaak 'moet' achter elkaar uitspreekt, wordt het een erg ludiek woordje. Moet moet moet moetmoet moet moetmoetiemoetiepetoetiemoetiepoet. Doet me aan Pingu denken. Moet moet!

spiwies

Mijn weekend is begonnen met Spinvis. Dus zo wil ik ook eindigen. Voorlopig althans.

vierluik

ik ga gewoon maar verder
en ik zie wel wat er komt
de wereld is verstomd
door alle dingen
die ik soms toch doe
maar alles komt altijd wel goed
dacht ik dan
dacht ik
en bijna zeker weet ik het wel

als ik ga stappen op hoge hakken
heb ik geen mening over liefde
maar alles daaromtrent
vind ik wel belangrijk
neem me mee naar huis vannacht
ik doe mijn kleren uit
en vind jou de liefste
daarom mag je mijn hart
hou het maar

ik praat over hoe het gaat
maar ik hoef niets te eten
behalve wat fruit
op een deken in het park bij jou in de straat
en wat ik ook voel
ik hou het zelfs niet tegen
je kiest het niet
maar het komt altijd hard aan
zoals verdriet

wat geeft het dat je weggaat
en gaat varen op een boot
de zee is niet oneindig
je komt wel weer terug
zo niet
is er altijd wel iemand anders
om je hand vast te houden
te denken dat ik het ben
en andersom.

fokkie

Ik hoop dat de vieze vuile dief die mijn gsm, geld en bankkaart uit mijn tas heeft gestolen op Dour, terwijl ik er gewoon naast lag te slapen (wat trouwens een beetje een enge gedachte is, brrr) , zijn verdiende loon krijgt.

Als in: hopelijk valt hij van de trap. Een trap met veel treden. En dat hij maar goed hard neerkomt, op zijn stomme hersenloze hoofd. En hopelijk zit mijn gsm dan in zijn broekzak. En schiet die dan lekker gruwelijk zijn poepgaatje in. Of zo.

No hard feelings trouwens.

No hard feelings.

puur

Eerst even voorzichtig met mijn tenen voelen: of het niet te koud is. Perfect. Dan verder met mijn voeten, tot ik de bodem voel. Standvastigheid. Ik laat me langzaam zakken in het water, en ik voel me thuis. Mijn lijf is warm en het water is zacht. Een wolk van schuim waait om me heen, en ik blaas de vlokjes weg vanop mijn handpalmen, net als in de film. Ik zucht. Als ik mijn ogen sluit, kan ik mezelf weer horen ademen. Gelukkig. Ik was het vuil van me af, en de zorgen uit mijn hoofd. Want dat kan. Mijn vingertoppen vertonen een minuscuul bloemetjesmotief, als ik even later weer het bad uitstap. Met mijn handdoek stevig om me heen gewikkeld, wandel ik richting computer. Schrijf ik dit. Weer helemaal zuiver en fris. En geurend naar kokosnoot.

Mijn nieuwe blog.