Hij is groot en zwart. De hond. Als je 's nachts in bed ligt, sluipt hij dichter en dichterbij. Grommend, woest. Hij is gevaarlijk. En beangstigend, vooral. Je doet geen oog toe. Maar uiteindelijk word je hondsmoe, het vechten wordt teveel, en je dommelt langzaam in slaap. Dan heeft hij je beet. Ontsnappen kan niet meer. Hij grijpt je, en laat niet meer los. In je dromen wordt de hond jou. En jij wordt de hond. Je hebt geen controle meer over jezelf. Je bent een vreemde, dolle hond. Wild om je heen bijtend, naar iedereen die je wil helpen. Als je dan wakker wordt, is hij plotsklaps weg. Je denkt dat hij verdwenen is. De nachtmerrie is voorbij. Maar je hebt een grote fout gemaakt. Je kon het niet weten. In al je onbezorgdheid liet je de deur openstaan.
Zodat hij altijd kan terugkomen.
(Vrij vertaald naar een passage uit 'All Saints' op Vitaya :-).)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten