bert en ernie

(Ik had dit liedje vroeger op cassette staan, dus ik ken het helemaal vanbuiten, zelfs de tussenstukjes, moeha!)

seizoensgebonden

Herfst. Het is nooit meer echt klaarlicht dag en de winter hangt reeds als een vooraankondiging in de lucht. De koude nestelt zich langzaam om me heen, en de wolken doen buien vermoeden, zoals beheerst verdriet. Bladeren wapperen woest naar beneden, en ik sta met mijn armen gespreid en handen wijdopen, om ze als fladderende vlinders op te vangen. Geel, rood, bruin, de warme kleuren vliegen om mijn hoofd. In gedachten maak ik er een bont lappendeken van, dat ik om me heen kan slaan. Als substituut voor knuffelarmen.

dingdong!

Vanmorgen stond ik met de tranen in mijn ogen. (lees: ik heb in het openbaar staan huilen.) Ik wou vertrekken naar mijn werk, dus ik hol de trap af, loop door de deur naar buiten, grabbel naar mijn fietssleutel, loop naar de boom waar mijn fiets aan vasthangt, wil mijn slot opendoen, en... mijn fiets was weg. Gvdmm! Mijn fiets: gestolen! Snif. Ik vond het ver-schrik-ke-lijk. Gedurende de dag heb ik onophoudelijk gevloekt. Kutdag, mijn fiets gestolen, kutmensen, mijn fiets gestolen, kutalles. Alles!
Toen ik terug van de trein stapte, na mijn werk, bedacht ik me plots iets. Mmh. Mmmmh. Mmmmmh... En inderdaad: daar stond hij, waar ik hem eergisteren zélf gezet had, te blinken in de fietsrekken aan het station: mijn fiets.
Nu nog weten waar ik mijn hoofd geparkeerd heb :-).

Nu even niet

Sinds ik leuk werk heb, krijg ik opmerkelijk veel telefoontjes met aanbiedingen voor ander leuk werk. (Lieve werkgevers, vanaf volgende maand sta ik voltijds in het onderwijs en 1/4 in het onderwijs en doe ik ook nog aan avondwerk. Ik zeg: dat is wel genoeg!) The funny thing is: toen ik nog zielig werkloos was, schreef ik volop sollicitatiebrieven, maar de enige reacties die ik kreeg, waren 'u bent niet weerhouden' of gewoonweg niets, noppes, nada, niente. Zelfs plopsaland for God's sake vond me niet geschikt. (*zucht* Die harde afwijzing zal voor altijd een diep litteken achterlaten in mijn tere meisjeszieltje.) Het is frappant! Want het schijnt op vele vlakken zo te lopen. Als ik een lief heb bijvoorbeeld, dan krijg ik de hele tijd andere gewillige kandidaten achter me aan, die eeuwige en zeemzoete liefdesavonturen met mij willen beleven. Saillant detail: van het moment dat ik single ben, daarentegen, blijven ze angstvallig op afstand. Of gaan ze lopen met hun staart tussen hun benen. Mijn leven heeft een vreemd gevoel voor humor.

humor

Gisteren in het gemeentehuis heb ik mijn voorlopig rijbewijs afgehaald én mij officieel ingeschreven als orgaandonor.

En ik heb daar zelf heel hard om gelachen, gnehe :-).

vlwssn

Ik zit de laatste tijd met de piepers. Ik heb het benauwde gevoel dat ik volwassen aan het worden ben. Echt vies volwassen. Ik hou namelijk helemaal niet van volwassenheid. Geef mij wat kleurpotloodjes, een boekje, een vieruurtje en een chocomelkje, en ik amuseer me te pletter. Laat mij maar lekker kind zijn. Ik wil puberen, rebelleren, onverantwoorde dingen doen, en de hele nacht dansen. Niet nadenken over grotemensendingen als werken, wonen, trouwen, kinders en impotentie. Ik ben geen huisje(hypotheek!)tuintje(grasmaaien!)kindje(poepluier!)persoon. Oh nee! Ik ben Peter Pan, de vrouwelijke versie, zonder vliegkunsten en gekke maillot. Ik ben Pippi Langkous, met kousen die nooit matchen en pluishaar. Ik ben Carrie Bradshaw uit Sex And The City, behalve in het laatste seizoen. Ik ben Joey uit Friends. Ik ben dartel en fladder en onbezonnen. Dàt ben ik.

Maar het liep anders. Plots kreeg ik jobaanbiedingen, echt werk, een vaste woonplaats, rimpels. Ik doe tegenwoordig koedie-koedie als ik baby's zie. (Ojee, moedergevoelens.) Ik vind het ook eens gezellig om een avondje lekker thuis te vertoeven. (Yeah, bankhangen.) Mensen spreken mij tegenwoordig aan met 'mevrouw'. (Zie: rimpels.) Ik bekijk mannen niet meer als lustobjecten, maar als potentiële echtgenoten die mijn was en strijk zouden kunnen doen. (... grijns) Ik heb zorgen, verplichtingen, keuzemogelijkheden, structuur, verantwoordelijkheden. (En macht, moeha!) Over drie maanden word ik 27, terwijl ik vorig jaar nog gewoon lekker onbezorgd 18 was, toch? Ik kan er niet meer onderuit. Ze hebben mij te pakken. Ik word ouder. Ik word volwassen. Ik word gewoonweg onvoorstelbaar saai. Jakkes.

Ach, over een jaar of vijftig ben ik bejaard. Op welverdiend pensioen, waarschijnlijk gescheiden of weduwe, mijn kinderen het huis uit, en is het allemaal achter de rug, het volwassenworden. Dat is hoopgevend. Ik kijk er al naar uit.

The window's open now and the winter settles in

Oh, let er even op hoe hij 'throw' uitspreekt, so fucking sexy.

vannacht

Ik wil leven van liefde,
van verleiding en lust.
Ik wil huilen van vreugde
en janken als gek
naar de maan.

Ik wil klimmen in bomen
en dromen van nachten.
Laat mij komen bij jou
in mijn mooiste
gedachten.

Ik wil stralende luchten
en vluchten in armen
van woorden en zinnen.
Vanbinnen met jou
in mijn lijf.

Proef de smaak van verlangen
in het holst van de nacht
en laat mijn blozende wangen
verbazend verraden wat ik
de hele tijd dacht.

Ik wil de sterren van de hemel
plukken tot waar ik kan.
En misschien nog wel verder,
maar dat zie ik morgen wel
dan.

licht

Een wit licht omringt mij. De oorverdovende stilte jaagt geen angst aan, en de vaagheid van het alles blijkt meer dan ooit een veilige thuishaven. Het onbestemde en de ondefinitieerbaarheid vormen samen een schitterend schouwspel, en het is allemaal alleen voor mij. Ik tol vicieuze rondedansjes, en de eindigheid der dingen is ver van me verwijderd, enkel het heden bestaat nog. Het voelt op een merkwaardige manier prettig, en comfortabel, hier te verkeren in de ijlheid van het spectrum. Het witte licht bestaat uit waarachtig wonderlijke kleuren, die draaien rond en in mijn hoofd. Maar vooral: het is niet meer, nooit meer duister.

Nu nog een prins, en een appel.

Twee ukkepukkies tegen mij, vanmorgen: 'Juffrouw, wij zijn precies de dwergen, en jij sneeuwwitje.'

Joh, zo schattig :-).

korte pijn

Je staat aan de rand van een keuze, met de bibbers in je benen. Je bent hier al geweest, je bent hier al verdwenen. Je stond al voor de tweesprong, niet wetend wat te doen. Maar je kan je nog herinneren, wat je voelde toen. Je kent nu wel de klappen, de slagen van de zweep. De ene kant is listig, de andere kant is leep. Je kan maar niet beslissen, je weet niet wat je moet. Welke kant is fout, en hoe doe je het goed? Je kan terug verdwijnen, je kan niet blijven staan. Je weet dat je moet kiezen, welke kant je op wil gaan. Je drentelt in het rond, je kijkt wat om je heen. Je schuifelt eerst het ene, dan het andere been. Verder naar de afgrond, plots gaat het erg vlug. Je springt, je springt in't diepe. Nu kan je niet terug.

tijd

We vergeten het wel eens. De dagen rennen aan ons voorbij, en we beseffen niet vaak genoeg dat we ze nooit meer terugkrijgen. De tijd glipt door onze handen heen. Af en toe wil ik schreeuwen. Stop, stop! Maar het leven luistert niet, en gaat gewoon zijn onverzettelijke gang, altijd maar verder en verder en verder en zo verder. Het jammere daarvan is dat momenten passeren, en eenmaal als je het doorhebt, dat het al te laat is. Je kan enkel terugkijken. Ik heb nergens spijt van. Tenzij van ouder worden. Want ik krijg de verleden tijd niet meer terug, nooit meer. Ook al heb ik nog een heel leven voor mij, hopelijk, ik kan soms moeilijk bevatten dat er zoveel aan mij voorbijgaat. Dingen die ik had willen-kunnen-moeten doen. Het gaat nog steeds, maar anders. Het gaat nooit meer zoals het had kunnen gaan. Enkel zoals het was. Als het zou kunnen, zou ik het overdoen. En als het zou kunnen, zou ik alles net hetzelfde doen.

2 weken voor de prijs van 1

11 september: Openbare vervoering

Hasselt - Antwerpen - Roosendaal - Antwerpen - Hasselt - Leopoldsburg - Hasselt - Sint Truiden - Brussel - Hasselt - Sint Truiden – Hasselt.

Als de trein altijd een beetje reizen is....
dan ben ik deze week op vakantie.

12 september: Voel!

Mooie dingen zijn moelijk onder woorden te brengen. Hoe vertaal je geluk? Op welke manier kan je vrolijkheid beschrijven, zonder dat het banaal wordt? Verdriet doet schrijven. Het is een stukje cake om je frustraties van je af te schrijven. Daar dient het ook voor. Maar van leuke momenten moet je genieten. Die hoeven niet zwart op wit. Net zomin dat je moet trouwen om je liefde aan elkaar te verklaren. Dat gezelligheid veel geld moet kosten. Dat je het geluk moet achterna hollen. Of dat je veel moeite moet doen voor liefde. It comes naturally; met al zijn gebreken en moeilijkheden en complexiteiten en rotzooi erbij. Die dingen beschrijf ik graag. De lulligheden. Maar het allesoverheersende gevoel dat ik krijg als ik verliefd vrolijk ben, kan ik niet in zinnen gieten. Ik heb al moeite genoeg om het vast te houden, en ik wil het niet kwijt. Ik kan het niet kwijt, op mijn scherm, mijn blad, de wereld.

Dus af en toe zwijg ik. Ik sluit mijn ogen en ik geniet. Dat is voldoende.

14 september: grmblf

Brussel was toen nog een bruisende stad. Zo ook gisteren. Het brubbelde en het borrelde. Mijn emmer over.

Komt er een groep toeristen aangelopen. Nu heb ik niets tegen groepen toeristen, die mogen er ook zijn en foto's nemen en lawaai maken en met paraplu's staan zwaaien om elkaar terug te vinden. Gezellig. Maar deze groep toeristen was van plan om de hele stoep in te palmen. Een kudde buffels die op me af kwam. Ik plaatste mezelf zo dat ze langs me heen konden, lees: ik drukte me bijna plat tegen de muur aan. En toch slaagden 6 mensen erin om tegen me aan te lopen. Toeristen met minieme motorische vaardigheden en/of geen ogen in hun doppen zijn fucking assholes.

Ik zit op een bankje, even wat uit te rusten. Komt er een vrouw naar me toe, die vraagt om kleingeld. En ik had geen kleingeld, eerlijk waar. Ik geef af en toe wel eens kleingeld hoor, aan mensen die muziek maken op straat, of een kunstje doen, whatever. Zelfs een beetje zielig met je hond op straat gaan liggen vind ik zelfs al acceptabel genoeg om wat kleingeld van mij af te troggelen. Eerlijk waar. Maar soit, ik had dus geen kleingeld (en zelfs geen briefjes, ik was helemaal hip creditkaarterig), dus ik kon ook niks geven. En ik had eigenlijk ook helemaal geen zin om iets te geven. Ik was een beetje in een misantropische bui aan het raken, namelijk. Dus ik zeg tegen dat vrouwmens: ik heb geen kleingeld. Simpel. Kijkt ze me niet-begrijpend aan. J'ai pas de la monnaie, zeg ik. Misschien verstaat ze me als ik mijn beste Frans bovenhaal, denk ik dan. Nog niet. Ze blijft me onverstoorbaar aanstaren. Ik probeer eens in het Engels. Ik doe van 'hey, mijn zakken zijn leeg'. Zelfs gebarentaal helpt niet. Ze blijft voor me staan. Ik zucht. En omdat ik me dan plots erg oncomfortabel ga voelen op m'n bankje, sta ik maar op en loop ik verder. Arrogant wijf.

In de trein. Er zijn minstens nog tien andere zitplaatsen in de coupé. Dat is echt niet overdreven. Ik zet mijn tas even naast mij zodat ik mijn treinkaart kan zoeken. Hoor ik ineens gezucht naast me. Een libelle-trut die zich om één of andere vreemde reden op mijn plekje wil placeren. Godweetwaarom. Zie ik er misschien uit als een plaatsjesopwarmer. En in plaats van te vragen of ik een plekje wil opschuiven, blijft ze daar staan staren naar mij. Ik staar even terug, en rol eens met mijn ogen naar de andere lege zitplaatsen (waarvoor ze niet iemand anders zijn zeteltje hoeft af te pakken) maar blijkbaar heeft ze haar zinnen gezet op mijn plaatsje. Met een diepe diepe zucht verplaats ik me dan maar. Kankertrut.

Dag wereld. Ik ben Babs, ik ben 1m83 groot, en ik wil ook mijn plekje in de wereld. En misschien kan dat wel. Maar vast niet in Brussel.


15 september: minutensoepje.

Ik vlucht in armen. Ik leef van lust. Het is niet echt. Maar dat maakt niet uit. Het biedt een soort van zekerheid. Een soort van liefde. Het is intantsoep. Je hebt er niet helemaal mee gegeten, maar voorlopig is het voldoende. Ik neem er genoegen mee. Het geeft even de tevredenheid van een echte kom dampende soep: warmte. En troost.

16 september: op mijn kop

Volgende week begin ik met lesgeven.

Ik ben nu al een tikkeltje zenuwachtig voor mijn eerste schooldag. Ik moet bedenken wat ik ga doen. Brainstormen. Opzoekingswerk verrichten. Papieren in orde brengen. Telefoontjes plegen. Belangrijke zaken regelen. Lesvoorbereidingen maken. Oefenen en aantekeningen maken en analyseren en synthetiseren en …

gut, ik voel me plots weer een student.

17 september: don't feed the models

Gisteren was ik geen gewone mens, zoals ik normaal ben. (hoor ik daar iemand lachen?) Ik was model. Om 9u stipt moesten we op de locatie zijn, en omdat ik maar twee uurtjes slaap gevat had de nacht daarvoor, was ik toch al daar om 9u15. Ik noem dat fashionably late. De uren die daarop volgden kregen we make-up, een hip kapsel, eten, en keuvelden we de tijd om. Wachten voor gevorderden, ik ben daar ontzettend goed in.
Toen de show uiteindelijk begon (7 uur later) werden we toch allemaal een beetje zenuwachtig. (hoewel sommigen om ter hards riepen dat ze dat niet waren, ik inclusief.) We werden gekeurd, en klaar bevonden. Let the models out! En zo geschiedde het: als volleerde catwalkbeesten liepen we op de witte loper, in outfits van om en bij de 2000 euro per persoon. De schoenen en accessoires niet meegerekend. *slik*

Toen de show gedaan was werd het nog gezelliger: we kregen champagne (net als echte modelllen), we praatten over liefde en lust en baby's en drugs en koetjes en kalfjes (net als echte modellen) en iedereen flirtte met iedereen (net als echte vrienden).
Toen ik 4 uur later mijn laatste glaasje champagne opgeslurpt had, besloot ik dat het genoeg geweest was voor mij. Als gezellige afluiter van de dag, ging ik even later bij een vriend nog een filmpje kijken. Maar nog voordat de film goed en wel begonnen was, stommelde ik stante pede in slaap. Want model zijn is vooral heel erg vermoeiend.

21 september: eerste schooldag

Juffrouw Babs, jij hebt een kauwgom in je mond. Dat mag niet.

Inderdaad lieve kindertjes, ik heb een kauwgom in mijn mond. Dat is omdat ik vanmorgen mijn tandjes nog niet gepoetst had, omdat ik geen tijd meer had. Ik was namelijk een beetje te laat opgestaan, lieve schatten, omdat ik pas om 4u 's nachts gaan slapen was. En daardoor was mijn hele ochtendplanning in de war. Ik heb toen snel mijn kleren aangetrokken, en ben naar de bushalte gefietst, waar ik tien minuten op de bus heb staan wachten, en toen maar lekker verdergereden ben met de fiets, omdat ik toch wel een beetje paniekerig begon te worden dat de bus niet meer zou komen. Inderdaad, kindertjes, juffrouw Babs is helemaal tot in Alken gefietst, tot aan dit kleine schooltje. Toen juffrouw Babs al even onderweg was met haar fietsje, is de bus dan toch aan haar voorbijgereden, en juffrouw Babs heeft toen een stout woordje gezegd, maar dat even terzijde. Juffrouw Babs fietste toch maar lekker verder, helemaal naar hier, toch wel zo'n 8 kilometers. Bergop. Juffrouw Babs is onderweg ook nog een beetje de verkeerde richting op gereden, waardoor ze enkele kilometertjes extra heeft gefietst, en dat vond juf Babs minder leuk, jawel. Maar gelukkig is de juf er toch nog geraakt. Wat? De reden waarom ik pas om 4 u 's nachts gaan slapen ben? Natuurlijk wil ik dat even verduidelijken. Juffrouw Babs was namelijk gisterenavond ook nog gaan werken, en ze was met haar trouwe vriend, de fiets, gereden tot waar een mevrouw haar kwam ophalen. Toen zijn ze samen verdergereden. En op haar andere werk heeft juf Babs allemaal behaatjes en onderbroekjes moeten aandoen, en die aan andere mensen moeten laten zien, zodat de mensen die onderbroekjes en behaatjes zouden willen kopen. Dat is een gek werkje eh? Maar laat ik bij het verhaal blijven, want juf Babs dwaalt nogal eens snel af. Die mevrouw van daarstraks zette de juf af bij haar huisje, toen ze gedaan hadden met centjes verdienen. Maar toen gebeurde er iets ergs. Juffrouw Babs vond haar sleutels niet meer. En die had ze nodig om in haar huisje binnen te kunnen. Juffrouw Babs heeft toen een beetje moeten huilen. Nadat juf Babs gedaan had met huilen, heeft ze al haar vriendjes opgebeld, zelfs de vriendjes die in Amerika zitten. Dat is een land hier ver vandaan. Juffrouw Babs wou namelijk weten of er misschien nog iemand anders met een reservesleutel in de buurt was. Uiteindelijk, na enkele telefoontjes met verschillende mensen, heeft de juf dan iemand gevonden, haar lieve zusje, die haar kon helpen. Juffrouw Babs werd toen weer een beetje blij. Het zusje van juffrouw Babs is toen naar de fiets gereden, met haar autootje, en zag toen dat de sleuteltjes van juf haar huisje nog mooi op het slot van de fiets zaten. Oh, wat een domme domme juf. Maar de juf was wel heel blij, en ze deed een vreugdedansje. En zo geraakte juf Babs dan toch binnen in haar huisje. Toen de juf uiteindelijk binnen was, heeft ze nog zitten schilderen aan de zon die jullie nu zo mooi voor jullie hebben staan. Juffrouw Babs heeft er zelfs mooie overgangen in gemaakt, en een sprankeltje oker gebruikt voor een realistisch effect. Zien jullie dat, lieve kinders? Nee eh. Dat zien jullie niet. Jullie zien wel dat ik nog rode verf aan mijn vinger heb hangen, en jullie denken dat dat bloed is. En jullie zien dat ik een oranje stickertje op mijn truitje heb hangen. En dat ik een kauwgom in mij mond heb, dus. Oh schatjes, jullie zijn zo opmerkzaam. Ja, alle tweeëntwintig. Maar dat is dus het verhaal waarom ik zo laat mijn bedje ben ingegaan, en waarom ik nu kauwgom in mijn mond heb.

Dit had ik kunnen zeggen. Eén seconde bedenktijd...

'Juffrouw Babs mag dat wel. Als jullie later volwassen zijn mogen jullie dat ook wel.'

De grap van mijn leven :-).

22 september: herfst

Het gaat mis. Dit gaat fout. Het loopt helemaal verkeerd. Ik val. Ik val dieper en dieper ik zink weg ik verdrink in de woorden in mijn hoofd in mijn lijf in de bodem van een oceaan van verdriet van choas ik word dronken van pijn ik ben misselijk en ziek overweldigd door stemmen die schreeuwen ergens vanboven tot diep beneden ik ben draaierig ik tol ik ben de weg kwijt het is duister ik ben een kelder in gedachten niets kan er nog uit ik loop over ik barst ik knal uit elkaar ik breek in oneindig veel stukken tot er niets meer is en alles is verloren ik ben het kwijt ik ben weg tot waar niemand me nog kan vinden ik ben er niet meer ik ben


'hoe gaat het met je?'
'Oh, alles goed. Prima. Dankje.'

23 september: kattebel

Gisteren: verjaardag gevierd, naar vernissage geweest, naar de kermis ook, cafeetje gedaan. Op enkele uren tijd. Kort en leuk, meer moet dat niet zijn.

24 september: you make me feel...

Zondagavond. Voor een septemberdag in dit regenland is het nog aangenaam warm. Een meisje wandelt een bar binnen, en kijkt even in het rond. Enkele oude bekenden, enkele nieuwe gezichten. Lachende mensen aan de toog, drinkende mensen op een stoel. Hij staat achteraan. Als ze op hem afwandelt, voelt ze haar knieën week worden. Ze lacht schaapachtig. Hij lacht terug. Zou hij het weten? Na enkele handige zoenen op zijn wang, is ze weer bij bewustzijn.

Het gaat op en af. Gevoelens kan je niet tegenhouden, ook niet met je verstand. Maar haar verstand neemt het toch over. Het kan niet, ze wil het niet, het mag niet. Het is niet de macht van het verbodene, waardoor hij leuk wordt, dat zeker niet. Het is niet dat ze het toelaat, want het mag niet in haar hoofd. Ze weet niet hoe het komt, maar het is er wel. Ze wil het helemaal niet. En ze wil het wel.

Hij is er, de muziek is er, en ze geniet ervan. Ze drinkt nog een wijntje. Ze probeert het gevoel weg te spoelen, maar hoe meer alcohol ze in haar bloed krijgt, hoe sterker de emoties worden. Ze nemen de macht over. Tot het moment waarop ze besluit dat het zo niet kan. En in plaats van een domme beslissing te maken, maakt ze een nog dommere. Zo kent ze zichzelf wel weer.

Zij blijft. Hij gaat weg. En dan gaat zij weg. Met een ander. Omdat lust is zoveel gemakkelijker is, dan liefde.

25 september: Relaxxxxx.

Yogales is fijn. Maar kan iemand alsjeblieft aan de man naast mij vertellen dat jezelf helemaal onspannen NIET inhoudt dat je moet gaan slapen en snurken? Ik kan begrijpen dat hij helemaal rustig en zo is, but it doesn't work for me, dat geronk naast mijn oren. Pfrrt.

... Ik loop een beetje achter qua tijd. Drie jobs, nieuwe hobby's, liefde en dergelijke zijn moeilijk combineerbaar met schrijven daarover :-).