I won't be the lonely one, sitting on my own and sad...

Ik kom ook nog eens buiten.

Koket kleedje aan, blote benen eronder. Sleutels in mijn tas, terwijl ik de trappen naar beneden loop. Liedje in mijn hoofd, huppelpas. Open de voordeur, stap naar buiten en
-shit- herfst.
Ze hadden me wel eens mogen verwittigen. Vind ik dan.

Babs heeft haar buik vol van diëten.

Ik ben al een week aan het diëten. Elke dag eet ik maximum 800 kcal. Ik eet fruit, groenten, vis, vezelrijke producten, en godverdomde rijstwafels. Ik drink nog amper alcohol, en elke dag consumeer ik liters plat water. (en grote hoeveelheden cola light, maar dat deed ik altijd al.) Ik ben gaan zwemmen, joggen, ik wandel me de pleuris en doe af en toe van die domme fitnessoefeningetjes. Ik ga niet elke dag op de weegschaal staan, want dan merk je toch geen vooruitgang, eenmaal per week is voldoende. Ik ben er niet obsessief mee bezig, en zeg tegen mezelf dat het best traag mag vorderen, want dat is natuurlijk het meest gezonde en het beste.

Vanmorgen, een week sinds het begin van mijn grote dieetplan, ging ik op de weegschaal staan. Gewichtsverlies: 200 gram. Twee-hon-derd-gram!

En ik was zelfs al naar het toilet geweest.

The great escape

En nee, ik ben niet wanhopig op zoek.

We worden ouder, en het wordt steeds moeilijker: een fatsoenlijk lief vinden. Het ligt niet aan ons, hoor. Wij zijn gezellig en leuk en knap en grappig en slim en bijna te mooi om waar te zijn. (Ik spreek voor mezelf. *kuch*) Het ligt -zonder twijfel- aan de mogelijke kandidaten. Die maken het ons moeilijk? Hoe? Wel, om twee redenen: ofwel hebben ze al een lief, ofwel niet.

De kandidaten van de eerste groep zijn af en toe wel zéér begeerlijk en geweldig, perfect zelfs, maar iemand is ons voor geweest om dat te beseffen, verdorie. Dus: daar blijven we met onze fikken van af. Punt.

De tweede mogelijkheden, de vrijgezellen, zijn onder te verdelen in vier aparte subgroepen. Ten eerste zijn er de lelijkerds. Dan gaat het niet enkel om hun uiterlijk, maar over hun persoonlijkheid. Lelijkerds, die willen we niet. Niet omdat we oppervlakkig zijn en niet verder kunnen kijken dan uiterlijke kenmerken, of enkele onaangename en irriterende kantjes (gezeur, saaiheid, noem maar op), maar hé, we moeten er tenslotte wel een conversatie mee kunnen hebben zonder kotsneigingen. En seks, met het licht aan.

De tweede opties zijn de bindingsangstigen. Oh, zo'n leuke kerels/madammen, misschien wel de liefde van je leven *zwijmel*, maar ze blijven niet. Nooit! Doe geen moeite. (Of toch niet teveel.) Je kan ze niet vangen, want ze vluchten voordat je 'rela..' kan zeggen. Ze blijven niet, voor niemand. Ook niet voor jou. De klootzakken. Zélfs niet voor jou.

De mensen uit de derde groep, daar schéélt iets aan. Ze zijn lief en leuk en alles wat je wil, maar ze hebben een groot nadeel, voor jou persoonlijk althans. Het Grote Nadeel is dus niets dat persé moet opgaan voor de rest van de wereldbevolking, maar iets dat niet goed rijmt met jou en de situatie waarin je je bevindt. Mogelijke mankementen zijn bijvoorbeeld: ze wonen te ver, ze zijn te klein, te groot, te oud, te jong, ze hebben de verkeerde muzieksmaak, de foute passies, ze maken taalfouten, of hun kont is te dik (toch, Peter?). Deze nadelen kunnen weggewerkt worden mits een beetje/veel moeite, of verandering van je persoonlijke eisen. De vraag is hoeveel je wilt toegeven, en opofferen. Wijn smaakt tenslotte beter zonder water.

De vierde, en laatste subgroep, dat zijn de liefdes van ons leven. Je komt ze niet snel tegen, zulke snodaards, want ze verschuilen zich. Maar ooit komen ze tevoorschijn, zelfs als je alle hoop al opgegeven hebt. Ze duiken op wanneer je het niet had zien aankomen. Boem! Ze komen onverwacht. In een klein en absoluut magisch moment.

We do what we need to be free, and it leans on me like a rootless tree.

Tegenwoordig luister ik teveel naar Damien Rice. Gewoon omdat het allemaal verdomme waar is, wat hij vertelt. Net zoals Waits altijd gelijk heeft, en Cave, en Buckley, Dylan, Young en, natuurlijk, Cohen. Niet toevallig mijn favoriete mannen. Mensen die de waarheid in pacht hebben en daarover ook nog eens erg mooi kunnen zingen zijn onvoorwaardelijk mijn helden. Ik wou dat ik mijn leven in een liedje kon gieten, en het aan de wereld zou kunnen voordragen. Dat ik, ondersteund door de gepaste melodie, de goede woorden vond om te beschrijven hoe ik voel en denk en doe en dans. En iedereen zou ritmisch meebewegen, de beats voelen tot diep in hun lijf, de tekst zou blijven hangen in hun hoofd, en het zou tot nadenken stemmen, wanneer ze het later nog eens afspelen. Ik hoop dat ze het zouden begrijpen. Ik hoop het.

(Al doe ik het zelf soms amper.)

murder she wrote

Plots hadden we twee nieuwe beesten in huis. Maarten had ze geadopteerd. Ik was al wekenlang aan het zagen om een kat, maar iets hield me tegen om er ook effectief eentje in huis te halen. (schrik, teleurstelling, pijn, verdriet,... ik noem maar enkele traumatische emoties. *zucht*) De nieuwe beesten waren geen katten, maar schildpadden. Niet bepaald mijn eerste keuze qua huisdieren, want ze zien er een beetje eng uit, met hun slangachtige koppie, dinosauruspoten en, euh, schild, maar na enkele minuten aanstaren (van beide partijen) was ik verknocht. De ene doopten we Michelangelo, en de andere Donatello. Twee coole Ninja Turtles, onze nieuwe beestjes. En zo'n schatjes!

Omdat ze bij hun vorige baasje in een nogal krappe bak vertoefden, en ons dat een beetje zielig leek, besloot Maarten om een groter aquarium te gaan kopen. Hij nam er meteen ook enkele visjes bij. De man van de vissenspeciaalzaak had hem verteld welke visjes hij bij de schildpadden kon zetten, visjes die snel genoeg waren, zodat Michelangelo en Donatello er niet aan konden. Het werden er vier met een streepje, en één speciale, een soort van haai.

Ze leken zo gelukkig, met z'n allen. De visjes zwommen een beetje hyper in het grote aquarium, en voor de schildpadden ging een hele nieuwe wereld open: zonnebanken onder de tl-lamp, relaxen op de rots en heerlijk zwemmen in het water. De schilpadden gaven we garnaaltjes om van te smikkelen, en de visjes kregen een soort van confetti-voer. Wat een feest!

De volgende ochtend hoorde ik een gil in Maarten z'n kamer. Een -voor ons- onverwachte wending. (Maar jullie zien 'm waarschijnlijk al aankomen.) In het aquarium zagen we Michelangelo, Donatello, twee visjes, en een half.

Blegh.


(Vandaag waren alle visjes verorberd. Maarten gaat er binnenkort nieuwe halen. Spannend.)