We do what we need to be free, and it leans on me like a rootless tree.

Tegenwoordig luister ik teveel naar Damien Rice. Gewoon omdat het allemaal verdomme waar is, wat hij vertelt. Net zoals Waits altijd gelijk heeft, en Cave, en Buckley, Dylan, Young en, natuurlijk, Cohen. Niet toevallig mijn favoriete mannen. Mensen die de waarheid in pacht hebben en daarover ook nog eens erg mooi kunnen zingen zijn onvoorwaardelijk mijn helden. Ik wou dat ik mijn leven in een liedje kon gieten, en het aan de wereld zou kunnen voordragen. Dat ik, ondersteund door de gepaste melodie, de goede woorden vond om te beschrijven hoe ik voel en denk en doe en dans. En iedereen zou ritmisch meebewegen, de beats voelen tot diep in hun lijf, de tekst zou blijven hangen in hun hoofd, en het zou tot nadenken stemmen, wanneer ze het later nog eens afspelen. Ik hoop dat ze het zouden begrijpen. Ik hoop het.

(Al doe ik het zelf soms amper.)