tijd

We vergeten het wel eens. De dagen rennen aan ons voorbij, en we beseffen niet vaak genoeg dat we ze nooit meer terugkrijgen. De tijd glipt door onze handen heen. Af en toe wil ik schreeuwen. Stop, stop! Maar het leven luistert niet, en gaat gewoon zijn onverzettelijke gang, altijd maar verder en verder en verder en zo verder. Het jammere daarvan is dat momenten passeren, en eenmaal als je het doorhebt, dat het al te laat is. Je kan enkel terugkijken. Ik heb nergens spijt van. Tenzij van ouder worden. Want ik krijg de verleden tijd niet meer terug, nooit meer. Ook al heb ik nog een heel leven voor mij, hopelijk, ik kan soms moeilijk bevatten dat er zoveel aan mij voorbijgaat. Dingen die ik had willen-kunnen-moeten doen. Het gaat nog steeds, maar anders. Het gaat nooit meer zoals het had kunnen gaan. Enkel zoals het was. Als het zou kunnen, zou ik het overdoen. En als het zou kunnen, zou ik alles net hetzelfde doen.