Er was eens...

Er was eens een prinsesje
met hele lange benen.
Ze kwam een koopman tegen
die zei: jonkvrouw, waar gaat gij hene?

Ick zal uwen dienaar wezen,
ik heb voor u lekkers in mijnen zak.
Prinses kon dat beamen,
maar zijn taaltje was zo kak.

Ze huppelde vrolijk verder,
verder in het bos.
En wie kwam ze toen tegen?
Een slimme, sluwe vos.

De vos die had veel praatjes
en daardoor ook veel macht.
Maar hij kon haar niet misleiden
want prinses was weldoordacht.

In de verte zag prinsesje
een heel erg groot kasteel
met torentjes en vlaggen
en bloemen, oh zo veel.

Ze ging eens even gluren,
ze zag een koning op zijn troon.
De koning vond haar hémels.
Zij vond hem... maar gewoon.

Een beetje droevig ging ze verder,
op het rechte pad.
Daar hoorde ze iets kwaken
en dacht toen: wat is dat?

Het was een kikker met een kroontje
kant en klaar om te worden gekust.
Maar helaas: korstjes, kaas en kikkers
zijn dingen die prinses niet lust.

Na een tijd zag ze een jager,
een prettige meneer.
Hij was stoer en sterk en stevig
en had een heel erg groot geweer.

Hij schoot voor haar konijnen
als blijk van zijn gevoel.
Maar doden voor de liefde,
dat vond ze niet zo cool.

In het kielzog van de jager
dook plots een draak op, uit het niets.
Een groot groen gruwelmonster
op een blinkend rode fiets.

Die draak was best wel schattig
en helemaal niet slecht.
Maar voor draken en prinsesjes
is geen toekomst weggelegd.

Ze kuierde verder, eenzaam,
een beetje moedeloos misschien.
Ze wist niet wat zou komen
en wie ze nog zou zien.

Toen kwam ze bij een meertje,
het water was zo blauw,
en aan het licht van haar reflectie
vroeg ze: kind, wat wil je nou?

Ze kon maar niets bedenken.
Ze wist het niet, begot.
Dus bleef ze even stilstaan,
wachtend, op haar lot.


To be continued...