December.

A long december.

I guess the winter makes you laugh a little slower,
makes you talk a little lower
about the things you could not show her.
And it’s been a long december and there’s reason to believe
maybe this year will be better that the last.
I can’t remember all the times I tried to tell myself
to hold on to these moments as they pass.
And it’s one more day up in the canyon
and it’s one more night in Hollywood.
It’s been so long since I’ve seen the ocean...
I guess I should.


Zaterdag 1 december:

Werkte ik.
Kreeg ik mijn eerste lerarenloon. (whiehoe!)
Ging ik naar de finale van Limbomania.
Zag ik veel leuke vriendjes terug.
Was ik moe, zo moe.

Zondag 2 december:

Was ik nog steeds moe.

Maandag 3 december:

Ging ik het stad in met Liesje. Dronk ik thee. Kocht ik kousjes.
's Avonds vierden we Maarten zijn verjaardag. Nuja, ik vierde, hij iets minder. Maarten houdt niet zo van verjaardagen. Zijn eigen verjaardagen, welteverstaan. Iets met OUDerdom, of zo.

Dinsdag 4 december:

Was mijn naamdag.
En 's avonds had ik een date met een jongeman met veel krulletjes.

Woensdag 5 december:

Werkte ik.

Donderdag 6 december:

Werkte ik.

Vrijdag 7 december:

Werkte ik.
Werd ik aangevallen door een stelling. (Wind, en zo. En vallende grote hekken. Op mijn hoofd.)
Bakte ik cakejes.

Zaterdag 8 december:

(Rara...) Werkte ik.
Versierde ik cakejes à la Jackson Pollock.
En 's avonds was er kerstfeestje van de kunstacademie.

Zondag 9 december:

Ging ik 's avonds naar het optreden van de Cowboy Angels in de Cross. (Gram Parsons covers.)
Miste ik mijn trein.
Ging ik op café. Dronk ik witte martini's.
Leerde ik mensen kennen: De oude man. De Ierse meisjes. De jongen aan de pooltafel. Het meisje met de lekkere broodjes. De botenbouwer/kok/poëet.

Maandag 10 december:

Ging ik kindjes kijken aan de schaatspiste op de kerstmarkt.
Dronk ik glühwein met amaretto.
Keek ik naar het slecht geschilderde bladgoud van de vernieuwde stadsfeestzaal.
Bezocht ik leegstaande appartementsblokken.

Dinsdag 11 december:

Zat ik in Oostende. Daar was het koud.
Toen ging ik naar huis. Daar was het warm(er).

Woensdag 12 december:

Kreeg ik haarverf en Alpro Soya van m'n allerbeste vriendin, en ik gaf haar een tekening, en dat allemaal zomaar en gratis en voor niets. En ik gaf les aan één meisje, bij deze mijn eerste privéles. (Buiten al mijn privélessen in geweldige sex meegerekend. Maar die waren dus wel allemaal kosteloos en uit ware liefde, niet dat u iets anders gaat denken.) En mijn mama verjaarde.

Donderdag 13 december:

Werkte ik.
Oh, en ik ontdekte -ahum- kunstzinnige naaktfoto's van mezelf op het internet.

Vrijdag 14 december:

Werkte ik.

Zaterdag 15 december:

Werkte ik.
Ging ik 's avonds met goede vriend Peter naar 'What Jazz' in de muziekodroom.
En diep in de nacht, beleefde ik wilde avonturen.
Danste ik (door het leven.)

Zondag 16 december:

Ging ik van café naar café naar café naar café.

Maandag 17 december:

Lag ik in bed. Hoorde ik verhalen, en muziek.

Dinsdag 18 december:

Stond ik vroeg op.
Stapten we in een teletijdmachine.
En weer back to reality.
In die werkelijkheid dronk ik glühwein en wijn en amaretto en long island ice tea, en at ik gelukskoekjes en slakken, en het was bijna allemaal lekker.

Woensdag 19 december:

Werkte ik.

Donderdag 20 december:

Had ik evaluatie van mijn werk. En het was prettyprettygood.
Luisterde ik melige kerstliedjes. Jeey!

Vrijdag 21 december:

Was ik ziek. (Weeral!) Dankzij de koude buitentemperatuur, mijn vegetarische levenswijze (te weinig vitamientjes en ijzer), en een baan in het onderwijs, met kinderbacillen die de hele tijd rond mij zwermen, kon het ook niet anders.
Ik had het koud en warm tegelijk, mijn hoofd stond op ontploffen, spieren in mijn lichaam waarvan ik het bestaan niet eens afwist deden pijn, de wereld draaide en ik merkte het effectief, mijn ogen zagen eruit alsof ik twee maanden onophoudelijk aan het janken was, en ik had een snotneusje. Viel nog wel mee, allemaal.
(Pas op! Nu wordt het goor!)
Maar toen werd het erger: ik was mijn neus aan het snuiten, en er kwam opeens bloed uit. Bloed! Uit! Mijn! Neus! Bha. Ik denk dat mijn lichaam zoiets had van: hey, het snot is op, meer kunnen we echt niet produceren, dus we zullen dan maar een straal bloed uit het kind haar neus doen lopen. 't Is eens wat anders. Bleh.
Dus toen ik die ochtend fris en monter (sarcasme) de deur uitstapte, en merkte dat er sneeuw lag, daalde ook mijn humeur een graad of 10. Wat niet normaal is, in mijn geval. Normaal gezien zou ik huppelend de sneeuw zijn ingedoken als een uitzinnige puppy, en een sneeuwbal hebben gerold om naar de eerste de beste voorbijganger zijn hoofd te smijten. Maar niets van dat. Ik was ziek en pips en kribbig, en moest met de fiets naar mijn werk. Toen ik halfweg was, en zo hard moest hoesten dat ik moest overgeven (told you so, dat het goor ging worden) maakte ik toch maar rechtsomkeert, richting lekker warm thuis en dokter. Verdict: jaja, 't zit allemaal vast daarbinnen. (nou, chance.)

Trouwens, daar bij de dokter, in de wachtzaal: komt een man binnen. Naast me zitten. Neemt de krant van het tafeltje. Leest de voorpagina (waarop iets over de weersomstandigheden stond geschreven), kijkt verwonderd, draait zich om naar mij (net ontdooid en al, en onder mij een vers plasje gesmolten sneeuw), en zegt: 'goh, heeft het gesneeuwd?' Ik: '...?'

Oh, en ik werkte ook nog, 's avonds. Tegen doktersvoorschrift in. (Ik ben stoer.)
(nuja, kleine nuance: ik wérkte niet echt, ik 'leidde' het kerstfeestje. Niet echt zwaar labeur, moet ik toegeven.)

Zaterdag 22 december:

Werkte ik. (gedrogeerd en al, maar ik stond er, verdorie!)

Een greep uit de taferelen op het werk:

Kindje 1: 'Wij mogen niet vloeken.'
Kindje 2: 'Ik mag dat wel: godverdoeme!'
Ik: 'Hela, hela, dat gaan we niet zeggen, eh.'
Kindjes 1 +2: '...'
Ik: 'Ah nee, je moet 'potvolkoffie' zeggen.
Alle kindjes: 'potvolkoffie! potvolkoffie! potvolkoffie! potvolkoffie!'
Ik: *zucht*

Twee kindertjes zijn met een spons naar elkaar aan het gooien. (zachte objecten: check!)
Kindje 1: 'Juffrouw, juffrouw, die gooit naar mij.'
Kindje 2: 'Jamaar, hij had eerst gegooid.'
Ik: 'Is dat waar?'
Kindje 1: 'Eh, mjaaaa.'
Ik, tegen kindje 2: 'Allé, gooi dan nog maar een keertje terug.'

Ik ben zo pedagogisch verantwoord.


We schrijven nu,
Zondag 23 december:

Ik ben nog steeds ziek, maar Sinutab en Dafalgan en Afebryl zijn mijn vriend.
Begint mijn vakantie. Twee lange zaaaaaalige weken.
Oh, boy!