baby, you can drive my car.

De volgende tekst is gedateerd. Ik schreef 'm een paar maanden geleden, en vergat het te posten. Maar het is handig om even te weten hoe ik over auto's dacht. Of denk.


Ik heb geen rijbewijs. Mensen vinden het soms vreemd. Sommigen staren me met open mond aan en weten secondenlang geen zinnig woord uit te brengen dat hun plaatsvervangende schaamtegevoel kan beschrijven. Anderen gaan gillen van: 'Géén rijbewijs? Gééééén rijbewijs? Hoe kun je nou geen rijbewijs hebben op je zesentwintigste?' Nou, ik kan dat. Prima.

Dan heb je natuurlijk ook nog de mensen die me al wat langer kennen, en weten dat ik rijbewijsloos ben. Af en toe vragen ze nog wel een keertje hoopvol: én, heb je nu al een rijbewijs? Of: hoe zit het met dat rijbewijs? Alsof ze verwachten dat ik elk moment mijn roze papiertje kan tevoorschijn toveren. Nou, mooi niet.

De derde categorie zijn de mensen die mij graag persoonlijk zouden meesleuren naar het examencentrum om mij met brutaal geweld aan dat rijbewijs te helpen. Die verdomd iedere keer als ik in een auto zit vragen: wanneer ga je nu je rijbewijs halen? Voor die mensen zou ik graag mijn rijbewijs halen, echt waar, zodat ik ze zou kunnen omknallen met een truck als ze die vraag voor de triljardste keer stellen. (Bij wijze van spreken, eh. Ik ben een vredelievend meiske.)

Soit.

Ziehier: de drie grote redenen waarom ik geen rijbewijs heb.

Ik heb er geen behoefte aan.
Het is dan misschien wel handig en als je eenmaal dat rijbewijs hebt, en een auto, kan je echt niet meer zonder, en blablabla, maar ik mis het echt niet. Ik weet ook niet beter. Als ik ergens moet zijn, ga ik wel te voet (goed voor de conditie), met de bus (ook goed voor de conditie), de auto van iemand anders (schooier), of de trein (de trein is mijn vriend.) Okee, ik geef toe: soms is het een hele opgave, een rijbewijsloos leven. Het is bijvoorbeeld geen lachertje als je om 8u 's morgens ergens moet zijn, en je moet al om 7u te voet vertrekken omdat er geen bussen/treinen rijden. Het is ook geen sinecure om overal op tijd te geraken, want bij mij is het elke dag trein-tram-busdag, en die dingen werken niet altijd even goed mee. Vooral omdat het openbaar vervoer altijd te vroeg vertrekt als ik te laat ben, en andersom. Het is zelfs een retevervelend feit dat mijn schoenen snel verslijten, en frustratie alom als ik weer eens van de winkel kom, en mijn armen uitgerukt worden omdat het tenslotte onverantwoord gedrag is om zes flessen mee te zeulen, aan mijn ene arm, en aan mijn andere arm de rest van mijn boodschappen. Dan denk ik wel even: auto, auauauauauauauawwwwto. Maar anders: nooit. In de loop der jaren ben ik het wel gewend geraakt. Een autoloos leven is ànders, je vindt nieuwe mogelijkheden, je bekijkt de wereld vanuit een ander standpunt, je geniet meer van de kleine dingen. Ofzo.

Het is milieuvriendelijker.
Ik kan tenminste met een gerust geweten gaan slapen. Als het vervuiling betreft, althans.

Ik ben bang om dood te gaan in de auto.
Dat is geen ireëele gedachte, als je weet dat ik elke dag wel eens ergens tegen loop, de blauwe plekken zijn het onweerlegbare bewijs daarvan. Als ik zelfs niet kan instaan voor mijn eigen veiligheid, wat gaat dat geven als je mij in een moordwapen (lees: auto) stopt? En dan heb ik het nog niet eens over de andere wegpiraten. Ik ben als de dood dat er iemand tegen mijn auto gaat knallen. Mijn grootste vrees is dat ik tussen twee vrachtwagens kom in te zitten die al 28 uur aan een stuk aan het rijden zijn voor een hongerloon, om hun veertien kindertjes te kunnen voeden, en uitgeput achter hun stuur in slaap vallen. En dat mijn minuscule autootje verpletterd wordt, en dat ze dan op het vtm-nieuws mijn tragische ongeluk laten zien, en de mensen zullen denken: oei, dat dode kind gaat er niet schoon uitgezien hebben. En inderdaad: mijn hoofd zal van mijn lichaam afgerukt zijn, en ik zal onherkenbaar misvormd zijn, zodat ik zelfs niet in een open kist kan gaan liggen, want dat zou te schokkend zijn voor de mensen die mij een laatste groet zouden willen geven. En sociaal als ik ben, wil ik dat de mensen mij tenminste een laatste keer komen groeten, en radeloos huilen, net als in de film. Vooral de mensen die ik al een tijdje niet meer heb gezien, dat zou ik verdorie wel verwachten, als blijk van fatsoen. Maar dat gaat dan niet meer. Ik zou eenzaam en alleen en zielig en hoofdloos sterven.

Daarom heb ik geen rijbewijs. Nou goed?


Maar dus. Ik ben tegenwoordig wél aan het leren rijden. Al een maand ongeveer. (Ik moest wel, want ik moet in zowat elke uithoek van Limburg zijn voor m'n werk.) Ik heb al op parkings gereden, in strontstraatjes, op grote banen en op de autosnelweg. Een hele ervaring, voor iemand die panische angsten doorstaat bij snelheden van meer dan 30 km/u. Ik heb nog een beetje last met rijden én in mijn spiegels kijken zonder over de weg te slingeren, maar dat is slechts een klein euvel. Het schakelen gaat best goed, ik ben nog maar 24 keer stilgevallen (een klein percentage op al de kilometers die ik reeds afgelegd heb). Ik heb nog geen mensen of dieren omvergemaaid. (hout vasthouden.) Maar het went, dat autorijden. Het went snel.

Het enige wat me stoort is dat ik tegenwoordig de hele tijd m'n richtingaanwijzers wil aanzetten om af te slaan.
Als ik op de fiets zit.