seizoensgebonden

Herfst. Het is nooit meer echt klaarlicht dag en de winter hangt reeds als een vooraankondiging in de lucht. De koude nestelt zich langzaam om me heen, en de wolken doen buien vermoeden, zoals beheerst verdriet. Bladeren wapperen woest naar beneden, en ik sta met mijn armen gespreid en handen wijdopen, om ze als fladderende vlinders op te vangen. Geel, rood, bruin, de warme kleuren vliegen om mijn hoofd. In gedachten maak ik er een bont lappendeken van, dat ik om me heen kan slaan. Als substituut voor knuffelarmen.