(Wijvenweek) Mijn mannen.

Dave was de eerste. De eerste échte. Hij was vijf jaar ouder, had lang blond haar en hij speelde gitaar in een bandje. Er waren daarvoor al wel mannen geweest, maar die waren niet verder geraakt dan wat gefoefel. Bij Dave was ik er klaar voor: een echte relatie. Ik was 16 jaar en botergeil en het heeft een jaar -inderdaad, een jaar- geduurd voor we de eerste keer sex hadden. (Hij had wat *kuch* probleempjes. 't Is niet dat ik ermee wou wachten tot ik zou trouwen, of zo.) Dave schreef liedjes voor mij, hij nam me overal mee naartoe in zijn autootje en ik leende zijn kleren soms, want ze roken zo lekker naar hem. Na twee en half jaar maakte ik er een einde aan.

Dave is daarna een nieuwe relatie begonnen, met een meisje dat mijn tweelingzus had kunnen zijn. Helaas is ze niet zo vriendelijk als mezelve. Ik zie Dave nu nooit meer. En als ik hem al eens toevallig tegenkom, dan mag hij niet met me praten van zijn vriendin. En hij luistert. Watje.

Peter was mijn tweede. Hij zat op de kunstschool, net als ik, maar dan een jaar hoger. Als hij zelfportretten aan het tekenen was in de spiegel, ging ik achter hem staan, en dan tekende hij mij erbij. Op onze eerste afspraak had hij een reep toblerone bij als cadeautje, met een tekening van hem erop gekleefd. En een roos. Het was een perfecte eerste date. (Buiten een vervelend incidentje met ex Dave, die ons dronken gevolgd was naar mijn kot, en een beetje jaloers was, blijkbaar.) Een tijd later huurde Peter een kot in hetzelfde gebouw als mij, en ik trok bij hem in. Mijn eigen kot werd omgedoopt als walk-in-closet. Peter leerde me het goede leven kennen: Tindersticks, Leonard Cohen, Calvin & Hobbes (de engelstalige versie) en wierookkegeltjes. Hij hielp me kunstgeschiedenis studeren en maakte tekeningen voor mij. Twee jaar later besloten we gezamelijk, tijdens een wandeling op het strand, er een einde aan te maken.

Peter werkt nu bij dezelfde school waar ik een vervanging doe. Hij heeft al jarenlang een nieuwe vriendin, een mooie roodharige, en ze zijn gelukkig samen. Een collega van me vroeg laatst of ik dat niet gek vond, dat mijn ex op dezelfde school werkt. Ik vind van niet. Pasgeleden kwam Peter mijn klas binnen, om wat chips mee te eten. (Er was een feestje omdat het de laatste les was.) Opeens ging hij naast me staan, en snuffelde aan me. Ik vroeg waarom hij dat deed. Hij zei: 'je ruikt nog steeds hetzelfde als vroeger'. Nouja, meestal vind ik het niet gek.

Daarna kwam Jan. Hij had knappe krullen, speelde voetbal en gitaar. Een hele avond had hij erover gedaan om mij te verleiden op café, en toen ik uiteindelijk helemaal dronken van verliefdheid was, zei hij doodleuk: ik heb wel nog een beetje een vriendin. De eikel. Op kerstdag, enkele weken na onze eerste ontmoeting, heeft mijn eikel zijn jarenlange relatie met zijn vriendin verbroken. Voor mij! Eerst vond ik het maar niks, en voelde ik me schuldig. En ik hield trouwens niet van voetballers. Maar hij was te leuk om te laten gaan. Jan beschilderde paaseieren voor me, we gingen samen op vakantie, dronken sangria op het strand en hij durfde zelfs bij mij achterop toen we een scooter gehuurd hadden. (levensgevaarlijk!) We gingen naar concerten en familiefeestjes, en dan sprongen we op de trampoline. Af en toe ging ik zelfs naar zijn voetbalmatchen kijken. Ik was veel te verliefd. Twee jaar later maakte ik er een eind aan.

Nu zijn we allerbeste vrienden.

Ben was een hopeloze romanticus. Hij schreef verhalen over hoe hij me ontmoet had, alsof die dag de hemel was opengegaan en God speciaal voor hem een engeltje had neergezet in mijn vreselijk sexy gedaante. Ik was zijn ware liefde, en ik had hem ook wel best graag. Hij vroeg of ik met hem wou trouwen. Ben was een beetje gestoord. Dat bleek later. Nadat ik het voor de vierde keer had uitgemaakt, wist ik zeker dat ik hem nooit meer terug wilde. Hij haatte me, daarom. Hij haatte me zo erg, dat hij met zijn moeder naar een gekke priester was gegaan, de vuile christenhond. Die priester had na wat voodoocraft besloten dat ik de duivel was, en dat ik uitgedreven moest worden.

Ben zie ik nooit meer.

Maarten zijn eerste woorden waren: 'jij drinkt wel altijd veel wijn, eh?' Nou, een kerel die zo opmerkzaam is, krijgt zeker mijn onvoorwaardelijke aandacht. Onze eerste kus was aan het kruispunt, later die avond. Ik zei: ik ga niet met je mee naar huis, want ik wil het langzaam aan doen, en ging doelbewust de andere richting op. De week nadien bleef ik bij hem slapen. Eerst woonde ik met één van zijn beste vrienden samen, maar toen die zijn eigen appartement kocht en Maarten hier toch al zo goed als vastgeroest zat, is hij bij mij komen wonen. Ik nam hem mee naar zijn eerste concert en festival, en gooide hem in de fontein. Maarten deed mijn afwas, gaf me voetmassages, en duwde mij ook in de fontein. We waren perfect gelukkig. Twee jaar later maakte ik het uit.

Ondertussen zijn we een jaar verder, en we wonen terug samen. Als roommates. Als vrienden. Soms hebben we zin om elkaar een mep te verkopen. Soms zijn we zo grappig en lief met z'n tweetjes dat ik vind dat we onze eigen tv-serie zouden moeten krijgen.

Behalve vijf Grote Liefdes, heb ik ook nog een stuk of wat kleinere liefdes/verliefdheden/lusten/lolletjes gehad. Sommigen waren onvergetelijk en mooi, anderen het tegenovergestelde.

Zo was er: Een ex-leraar. Een beste schoolvriend. Een charmante gitarist. Een sexy tussendoortje. Een vriendelijk verlangen. Een ruwe bolster met blanke pit. Een busvriend. Een blueszanger. Een heerlijke arrogante baas. Een onenight-tentje. Eentje die nog niet over z'n ex heen was. Een moeilijke kerel. Een foute keuze. Een sexy goeroe. Een vruchtbare Hollander. Een Duitse jazzjongen. Een voorlees-Gentenaar. Een toyboy. Een toffe kerel. Ze zijn allemaal van mij geweest, al was het maar voor even.

En nu? Nu heb ik er even genoeg van. Mannen zijn leuk en al, maar ik heb er gewoon verdomme even genoeg van. Al kom ik de allerleukste kerel tegen, die lieve brieven voor me schrijft, een fantastische muzieksmaak heeft en mooie dromen en gezond verstand en wilt hij dezelfde dingen als mij en is hij aandoenlijk charmant en geeft hij geweldige cadeautjes en wil ik hem elk moment van de dag (vast)pakken en kan hij me op zo'n manier aankijken dat ik zenuwachtig word en begin te giechelen en zingt hij liedjes voor mij, speciaal voor mij: ik hoef het niet! Ik ga mezelf niet verliezen in de waanzin die liefde heet. In geen geval. Niet nu.

Nee, niet nu.
Maar morgen misschien weer wel.




(Disclaimer: De informatie die u aantreft op deze blog zijn een persoonlijke samenvatting van een decennia aan liefdes en kunnen onderhevig zijn aan subjectieve oordelen. Hoewel opblotevoetjes haar best doet om alle informatie zo lief, grappig en foutloos mogelijk aan te bieden, kan ze niet verantwoordelijk gesteld worden voor eventuele meningsverschillen, trauma's of andere beschadigende consequenties, voortkomend uit het lezen van deze blog. Opblotevoetjes ziet derhalve af van welke aansprakelijkheid dan ook. Voor eventuele opmerkingen, vragen of klachten, gelieve zich te wenden tot het reactieveld onderaan. )