(Wijvenweek) Mannen.

Waarom ik van mannen hou.

Vijf minuten voordat ik op stap vertrek. Ik spring in mijn kleren, check mijn gezicht in de badkamerspiegel. Kijk eens of mijn haar... Shit. Vettig. Dan er maar snel iets mee doen, zodat het niet zo opvalt dat ik het eergisteren al had moeten wassen. Twee staartjes. Voila! Een beetje belachelijk, maar...

Nog vier minuten. Lichte twijfel. Zijn twee staartjes in mijn haar eigenlijk wel acceptabel? Ik heb tenslotte de gezegende leeftijd van -ieh!- 27 bereikt. En staartjes is misschien meer iets voor een meisje van, laat ons zeggen, 7 jaar. Eigenlijk is mijn kleedje ook een beetje te kort. En hangt er verf op mijn botjes. Pff, ik zie eruit als een schooier.

Drie minuten. Bwa, de staartjes zien er nog wel best snoezig uit. En ik heb ook minder een pottenkopke. Dixit Maarten. Ik neem dat maar aan als een compliment, toch? TOCH? Bedoelde hij dat als een compliment?

Twee minuten voordat ik moet vertrekken. Maarten noemt me Heidi. Ik begin spontaan grappige liedjes te zingen en trek een gekke bek naar mezelf in de spiegel. Mmmh, dat maakt het er niet bepaald beter op. Misschien ligt het gewoon aan mijn gezicht? Make-up zou helpen. Of het nog erger maken.

1 Minuut. Misschien toch maar beter even met mijn haar onder de kraan gaan hangen, want... *tring!*: De bel.
Moet. Dringend. Vertrekken.

Op café. Ik zit op een barkrukje. De cafébaas komt van achter de toog naar me toe, kijkt me even aan, en zegt: 'Babs, ik moet eens efkes iets zeggen eh.' Ik maak me onmiddellijk zorgen. Vindt hij dat ik te veel aan het drinken ben? Heb ik de foute liedjes opgezet? Ben ik andere tooghangers aan het ambeteren? Vindt hij ook dat mijn kleedje te kort is? Een seconde lang razen honderd negatieve en onwaarschijnlijke gedachten door mijn hoofd. Het blijkt niets van dat.

'Babs, ik moet eens efkes iets zeggen: die twee staartjes... rrrrrh!'