Mijn liefste Benji

Zestien jaar en acht maanden. Zo lang ken ik je al. Ik weet nog dat mijn zus en ik de deur openzwaaiden, en dat jij daar rond mama stond te drentelen, als kleine pagadder met ravenzwarte haren en het allermooiste snoetje dat ik ooit had gezien. Ik smolt. Plots was je alomtegenwoordig in huis. Je huppelde achter iedereen aan, nooit zat je stil. Als een klein schaapje. Altijd vrolijk.

Op je eerste verjaardag hadden we je een hoedje gemaakt, en een brandend kaarsje in een frangipanetaartje gestoken. Terwijl je eigenlijk stil moest blijven zitten voor de foto, hapte je al gretig naar je stuk taart. Voorzichtigheid was nooit je sterkste kant. Ik weet nog wat ik gewenst heb toen we het kaarsje snel uitbliezen; dat je heel lang moest blijven leven.

Of toen je pootje in het gips zat. Je was nog zo klein, je paste zelfs nog in mijn twee handen. Hoe koddig was je toen. Een echte aandachtstrekker. Veel blaffen deed je niet, alleen als iets je niets zinde. Of als je koekjes wilde, natuurlijk.

Naarmate je wat ouder werd, veranderden je zwarte haartjes in grijze lokken. Alle andere stomme keffende yorkskes met saai bruin haar waren vet jaloers. Jij was stoer. Oké, je was een mannetje met een staartje op je kop, maar je bleef cool. Zelfs toen we je poppenkleertjes aantrokken, en in de buggy stopten.

Overal ging je mee naartoe. We hebben half Europa rondgereisd, met jou erbij. Jij, op de hoedenplank van de auto, met je neus uit het raampje. Aan meertjes. In de sneeuw. Wandelend door bossen. Zonnend op het strand. Je vond het fijn om te graven, en het was zelfs nog fijner om daar naar te kijken. En nadien te lachen met je snuitje dat vol zand hing.

Je vond het plezant om op je piepende kersthondje te duwen met je pootjes. Urenlang achter elkaar. En op levende kuikentjes. De bal, daar was je ook gek van. En van de sok die ik volgepropt had met krantenpapier. Je vond het fijn om met je konijntje te spelen, maar toen het iets te fijn werd, hebben we het konijn maar veilig opgeborgen.

Het bad vond je minder leuk. Zeker niet als we je lieten zwemmen. We hielden je dan vast, boven het water, en jij bleef trappelen, met je pootjes in de lucht. En achteraf zag je er steeds uit als een rattekop. Dan bliezen we je droog met de haardroger, en alles kwam weer in orde. De dierenarts vond je ook niet geweldig. Je wist het steeds, als we ernaartoe reden. Dan werd je wat zenuwachtig. Bij de dierenarts zelf werd je dan een beetje agressief. Maar dat verdiende ze, die gemene spuitjesvrouw.

Je kon op bevel zitten, liggen, pootjes geven, zoeken, omrollen en blaffen voor een koekje. Wij konden op bevel je oppakken, aaien, meenemen, met je spelen.

Jij hebt mijn kindertijd meegemaakt, toen ik een tiener was, puberde, en toen ik volwassen werd. Je wist alles van mij. Wanneer ik blij was, ging ik met je dansen, of spelen met de bal. Wanneer ik triest was, kwam je zoentjes geven, of zomaar bij me zitten, als troost. Ik heb ook jouw hele leven meegemaakt. De laatste jaren was je wat minder goed te been. Je was nog steeds dezelfde vrolijke pluizebol, dat wel, maar af en toe liep je ergens tegenaan, of viel je om. In het begin was dat even schrikken, maar na een tijdje konden we er wel mee lachen.

'Benji slaapekes doen'. Dat zeiden we elke avond. En dan ging je in je mandje liggen, zonder morren. En de volgende ochtend was je weer huppeldepuppy. Klaar voor een hondsdolle dag. Nu slaap je voor altijd. Als ik daaraan denk, kan ik niet ophouden met huilen.