Forever turned out to be too long.

Je zei dat je altijd van me zou houden. Altijd. Je zou er voor me zijn. Je zou de vader van onze zes kinderen worden. Ik was jong, en geloofde je. Ik wist toen niet beter. Ik dacht dat je je vrouw voor mij zou verlaten, want wat zei je ook alweer? Dat ze extreem jaloers was, en dat het soms moeilijk was om daar mee om te gaan. Ze hield je te strak. Ik zou zo niet zijn, dat had ik je verteld. Van mij mocht je alles, als je maar van mij hield. Van mij kreeg je vrijheid, van mij kreeg je onvoorwaardelijke liefde. Je zou er in goede tijden voor me zijn, en ik ook voor jou, want wij zouden enkel goede tijden beleven. Jij was de man van mijn dromen. Ik was je kleine prinses. We zouden altijd en overal bij elkaar zijn. Maar ik moest geduld hebben. Dus ik wachtte, hoopvol, op jou.

Maar gaandeweg leerde ik andere mannen kennen. Veel andere mannen. En ze wisten mij ook te bekoren. Ze konden me iets geven wat ik bij jou miste. Liefste, het was niet dat ze beter dan jou waren, dat niet, maar ik was bang. Bang dat je me nooit zou kunnen geven wat ik wou, hoe lang ik ook zou wachten. Ik wou méér. Ik werd ongeduldig, onrustig. Daarom ging ik verder. Ik haalde alle dingen die met jou te maken hadden weg, zodat ik niet meer aan je herinnerd kon worden. Vanaf toen ging een hele andere wereld voor mij open. Het was een wereld van nieuwe mogelijkheden en het was allemaal beter dan ik had durven dromen. Het deed pijn, natuurlijk, dat ik jou moest achterlaten. Ik leerde dat liefde vervangbaar is, en dat we soms moeten verdergaan, hoeveel pijn het ook doet. Omdat het de enige optie is. Soms duurt liefde maar even. Niet voor altijd.

Vandaag kwam ik je toevallig weer tegen, via het internet. Ik schrok even, omdat ik je jarenlang verbannen had naar een plekje achterin mijn hart. En nu was je daar weer, zo plots. Je sprak me vriendelijk toe, je zong een beetje voor mij, en even smolt ik weer weg in je ogen. Heel even herinnerde ik me weer alles. Je wilde haren, je stem, je gespierde armen, je bewegingen, de strakke shirtjes, het kleine oorbelletje in je linkeroor, het weelderige borsthaar. Het waren mooie tijden, vroeger, jij en ik. Ik heb geen spijt dat ik je toen kende. Het doet geen pijn meer. We zijn verdergegaan, en dat was het beste, voor ons beiden. Het had toch nooit wat kunnen worden, dat besefte ik toen eigenlijk ook al. Lieve Jon, het was niet voor altijd.


Of: hoe ik vroeger gek was van Jon Bon Jovi :-). Ik had cassetjes en video's van hem. Ik had 'Always' op single. Knipsels uit de Joepie. Een levensgrote vlag, zelfs. Ik kon uren naar hem kijken, luisteren, zwijmelen. Was hélemaal dolverliefd, en 12 jaar oud.