Wij.

Je bent de liefste van allemaal. Als we op de zetel liggen, tegen elkaar aangedrukt, dan val ik boenk in slaap. Je bent comfortabel. En knus. Zonder jou is alles hard en koud. Je verwarmt me, als ik koud ben vanbinnen. Je laat een frisse wind waaien. Dat vind ik soms verdomd vies, maar meestal moet ik gewoon erg hard lachen. Je bent grappig. Met je woorden, maar ook gewoon zo. Als ik je zie, moet ik lachen, en vaak weet ik niet eens waarom. Je maakt me gelukkig. Met kleine dingen, en met grootse gebaren. Je steunt mij, altijd, ook als ik domme dingen doe. Dan geef je er een goede uitleg aan, en ik geloof je. Jij gelooft in mij, je denkt dat ik het kan, al denk ik zelf vaak van niet, en kan ik het soms echt niet. Je vertrouwen blijft. Je bent er altijd voor me, je bent er altijd. En als ik je even niet wil zien, dan vind je dat oké, en ga je zonder mokken weg. Om me wat tijd alleen te geven, voor mezelf. En zodra je dan weg bent, en ik zonder jou, wil ik je zo snel mogelijk weer bij mij. Je bent de liefste.