Vorige week op een concert.
Er tikt plots iemand op mijn schouder. Ik draai me om. De onbekende schoudertikkende man achter mij wijst naar de dame naast zich, en zegt: je moet oppassen als je naar achter gaat, want zij merkt dat niet. Ik kijk vluchtig naar de dame in kwestie, en ze staat een beetje krom voor zich uit te staren, dus ik denk van: oh, ze is vast een beetje gehandicapt. Of zo.
Ik besluit sociaal en vriendelijk te doen. Ik buig me -breed glimlachend- naar haar toe, en zeg: als je niets ziet, zal ik wel even wat aan de kant gaan.
Als ik me terug omdraai, zie ik enkele verbaasde blikken, van vrienden. Wat ik aan het doen was? Ik leg uit hoe joviaal en altruïstisch en menslievend ik was. En vertel wat voor liefs ik zonet gezegd had. Met trots!
De vrouw bleek hartstikke blind te zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
je bent nog minder lief dan je eruit ziet!
Misschien wel schaamtelijk maar ik vind het hilarisch. Ik ben ook niet lief eigenlijk.
Een reactie posten