Geef mij een zaal vol mensen, en ik spreek ze vol vertrouwen toe, onvoorbereid en onbevreesd. Zet mij op een podium, en ik doe een leuk dansje, of zo. Plaats mij in een vreemde woonkamer, en ik wandel in lingerie en op hoge hakken voor een groep modale huisvrouwtjes. Maak mij praeses, en ik zal de studenten leiden als een goede herder. Geef mij een microfoon en een karaokeinstallatie, en ik zing de hele zaal leeg (want: vals). Trek al mijn kleren uit, en ik ben uw naaktmodel. Zet mij vooraan in de klas, en ik ben een innemende juf. Ik ben een entertainer, het middelpunt op uw feestjes, een aandachtshoer. Ik ben gek op publieke optredens. Ik ben dol op deadlines. Ik hou van situaties waarbij anderen instant paniekaanvallen zouden krijgen. Zenuwen zijn mij vreemd, want ik heb een onwezenlijk relativeringsvermorgen en ik overschat mezelf mateloos. Jawel.
Vroeger was ik anders. Toen had ik steevast zweethandjes. Bibberbenen. Trillende onderlipjes. Zat ik vaak met een ei. Hardgekookt. Plaste ik -bijna- in mijn broek bij het minste beetje spanning. En plein public komen was de hel, want ik hield niet van ogen die misschien wel eens op mij gericht zouden kunnen worden. Ik durfde niets. Ik was een zenuwlijer. Vreselijk verlegen. Krampachtig in crisissituaties. Nerveus om niets.
Maar dus. Gisteren was ik hélemaal niet zenuwachtig hoor.
Ik heb de hele dag geen hap door m'n keel gekregen. Ik heb de meest idiote dingen eruitgeflapt. Zesendertig sigaretten gerookt. Spontaan mijn regels gekregen, van de stress. En toen ik mijn naam hoorde afroepen, heb ik uit pure ontlading van nervositeit mijn vol glas witte wijn binnengekapt, op mijn toenmalige lege en ietwat zwakke maag.
Ach, ik hou het op een adrenalinerush. Dat klinkt tenslotte beter dan 'ontzettende schijterd'.
Vraag is: hoe schakel ik nu die overblijvende 18 fantastische en uiterst bekwame journalistiekstudenten uit, zodat zij niet gaan lopen met de job van mijn leven? ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Maak het asjeblieft niet te pijnlijk.
Succes de 10e, en neem het maar niet te serieus, dan verdwijnen die zenuwen wel.
Bluf. Studentjes zijn nog altijd maar studentjes. En jij bent een volwassen vrouw vol zelfvertrouwen.
If you want something, just reacht out and grab it! (als je spontaan bent en laat merken dat je de job echt wilt, dan zouden ze stom zijn zo'n gemotiveerd persoon niet de kans te geven) Dus, gewoon jezelf zijn en eerlijk zeggen wat je denkt. X Good luck. R.
En als geen van de hierboven beschreven tips helpt, is er nog altijd die Albanees achter het kerkje, die voor een paar honderd euro wel enkele van die 18 fantastische en uiterst bekwame journalistiekstudenten kan laten 'verdwijnen'
@ Jokemijn: Ik neem altijd alles héél serieus ;-).
@ Elke: Hahahaha. Ja. Moehahahahaha!
@ anoniem: Jezelf zijn en altijd eerlijk zeggen wat je denkt? Ja lap, dat is net mijn grote probleem ;-).
en: merci! X!
@ anoniem 2: Mmh, strak plan ;-). Maar 't waren wel toffe mensen, dus ik zou ze niet écht willen laten 'verdwijnen'. Misschien voor 'n tijdje vastbinden, drogeren en opsluiten, ofzo, dat lijkt me minder drastisch. Toch? :-p
Een reactie posten