Verdriet.

Ze had een fonkeling in haar ogen. Ook al waren ze nog maar even aan het proberen, was het toch onmiddellijk gelukt. Ze was zwanger. Zwanger! Nu ben ik niet bepaald zo'n meisje dat spontaan gelukkig wordt van kinders en zwangerschappen, toch was ik erg blij voor haar. Bij sommige mensen heb je dat, je ziet dat ze goede ouders gaan zijn, je weet dat dit kleine wondertje een groot geschenk is. En dat hadden ze verdiend.

Ze bracht het heuglijke nieuws op het einde van het schooljaar. Wij gaven dat jaar op dezelfde school les. Een fijne collega, een goede vriendin. Na de lessen bleven we altijd even nakletsen, over hoe de les verlopen was, over onze levens, over koetjes en kalfjes. Ze vertelde vaak over haar vriend, altijd met diezelfde fonkeling in haar ogen. Hij was haar beste vriend, haar ware liefde.

Het kindje kwam, negen maanden geleden. Ik kreeg een geboortekaartje in mijn bus, waarop 'Jitske' met trots vermeld stond. De maanden nadien keek ik af en toe naar haar foto's op facebook, hoe hun kleine spruit groeide en groeide. Ik zag haar verliefd kijken naar haar vriend en baby, met de grootste fonkeling in haar ogen.

Ze waren verloofd, en gingen binnenkort trouwen. De feestzaal was geboekt. Eergisteren is haar vriend gestorven. De man van haar leven, de vader van haar dochter. Het was plots en veel te snel en nog een stuk of wat lullige verklaringen die er helemaal niets toe doen, en waar niemand iets aan kan doen. Verdomd, waarom kan niemand daar ooit iets aan doen? En welke klootzak haalt het in zijn hoofd om iemand zo brutaal en totaal onrechtvaardig z'n fonkeling af te pakken?