hondenleven

Mijn zus is op vakantie. En als mijn zus op vakantie is, dan passen Bernd en ik op haar hondjes. Ik zeg hondjes, maar eigenlijk zijn het drie gigantische beesten. Er is Tibo, de golden retriever, Luka, de Ierse setter en de combinatie van voorgaande honden, Spottie. Heerlijke honden zijn het, een beetje wild soms, maar ontzettend lief. Wij gaan dus elke dag de honden uitlaten, voederen en knuffelen. De honden zijn altijd blij ons te zien, rennen als loslopend wild door de tuin, schrokken hun eten op, en springen om ter hoogst op Bernd en mij, omdat ze ons zo graag zien (en willen omvergooien, waarschijnlijk). Tot zover de nodige inleiding.

Vorige nacht kon ik de slaap niet vatten. Ik was zenuwachtig voor het sollicitatiegesprek, dat ik de dag nadien zou hebben, en lag te woelen in mijn bed. Bernd was lekker aan het dutten naast me, toen hij ineens begon te bewegen in zijn slaap. Hij mompelde zelfs een beetje. Ach, een droom.

Nu maakt het me eigenlijk niet uit waar Bernd zoal van droomt. In zijn slaap mag hij doen en denken wat hij zelf wil. Hij zou over mij kunnen dromen, bijvoorbeeld. Of over een andere lieftallige jongedame. Over verre reizen, hete stranden, wiegende palmbomen, kleine bikinietjes. Over Angelina Jolie, een ex-lief, een onbekende schone of een sexy buurmeisje. Maar nee. Niets van dat.

Hij draaide zich om, naar mij toe, en terwijl hij zachtjes begon te wrijven over mijn hoofd, zei hij: 'Da's een flinke Spottie. Ik ben trots op je'.