Jaaroverzicht: Wat ik schreef in 2008, maar nooit publiceerde.

Ik ben soms niet lief. Dan laat ik dagen/weken/maandenlang niets van me horen. Alsof ik verschwunden ben, opgegaan in ijle lucht, morsdood. De reden van dat asociale kantje is dat ik te veel mensen ken, een ontzettend slechte planner ben, altijd alles vergeet, vaak op het laatste moment van gedachten wissel, niet kan kiezen, soms geen zin heb om sociaal of attent te zijn en een trut ben. Het trapt mensen tegen de tenen. Hoewel sommige mensen iets te lange tenen hebben, vind ik dan weer.

Het is ook zo moeilijk. Vrienden, kameraden, kennissen, minnaars, familie, huisdieren. Ze zouden hen allemaal moeten groeperen in een commune. Als in een kibboets, waar alle mensen lekker dicht bij elkaar wonen, en iedereen kent iedereen. Mijn vrienden zijn namelijk van het soort dat in eenvoud komt. En ze wonen verspreid over heel België, en ver daarbuiten. Het is moeilijk om dan tijd te maken voor iedereen, en nog tijd over te houden voor andere dingen, zoals werken, eten, slapen en rustig op je eentje in het park een boek lezen. Festivals zijn goede verzamelplaatsen, heb ik deze vakantie ondervonden, maar zelfs daar is het moeilijk om iedereen te zien, een praatje mee te slaan, een pintje mee te drinken, een dansje mee te placeren, wat groepjes te gaan bekijken en ondertussen je hoofd niet te verliezen. Ook een heikel punt: 200 keer hetzelfde moeten vertellen, namen onthouden, weten wat je al verteld hebt en tegen wie en wat je al gehoord hebt en van wie.

Ik ben soms niet lief. Dat kan best zo zijn. Maar soms moet je als sociaal beest een beetje asocialer worden om een goede relatie met jezelf te onderhouden.