Nothing's ever lost.

Het was altijd jij. Vroeger in overgoten daglicht,
later in donkere steegjes.
Als stiekeme huurders van een kamer-voor-één-nacht.
Maar dan meerdere nachten.
Jaren lang.

Het was jij. Je poetste je tanden, en ik trok mijn kleren uit.
Ik kan me niet herinneren wat op andere momenten aanstoot gaf.
Het had altijd wel te maken met lust.
Een allesoverheersende drang.
Naar houden-van.

Ik heb honderden levens geleid
en zoveel verhalen te vertellen.
Ze gaan niet enkel over jou.
Dat niet.
Maar jij was altijd aanwezig.

En soms viel alles op zijn pootjes.
Onze woorden rijmden.
De wereld draaide enkel nog om ons.
En onze handen pasten perfect.
Zoals in liedjes.

Ik ben nooit meer echt bij je teruggekomen.
Omdat verandering nu eenmaal onomkeerbaar is. Evenals verlies.
Je treurt, en dan is het voorbij.
Terugkeren is te zinloos.
Te pijnlijk.

Maar na zoveel jaren voel ik nog steeds
-nog steeds, ja wat?-
hetzelfde.
En toch anders.
Niet meer van huppeldepup.

Ik wil het geen naam geven.
Ik ben niet op zoek naar omschrijvingen
of antwoorden. Of goedbedoelde raad.
Jij bent de norm waar ik naar streef,
mijn beste vriend.

Dit is geen liefdesverklaring, zeker niet, maar:
Niets is ooit verloren.
Al is het dan voorbij.
De man van mijn leven.
Het was altijd jij.