Ik dacht: Ik ben hier niet graag. Ik wil dit niet. Ik wil naar huis. Ik wil de kamer anders inrichten. Ik wil niet kijken naar wat er binnen in mijn lichaam zit op posterformaat. Ik wil geen maquettes zien van mijn inwendige delen. Ik wil geen slecht nieuws krijgen. Ik ben gezond en... oké, mijn amandel is dan wel ontstoken geweest en nog steeds gezwollen, maar dat verandert wel weer. Uiteindelijk. Ik wil niet dat ze mijn amandelen gaan trekken. Ik ben in orde en er is niks aan de hand en zoveel last heb ik er niet van en ...
Terwijl ik een vluchtweg naar buiten aan het zoeken was (de deur! de deur!) kwam ze de kamer binnen. Had ik maar niet een uur moeten wachten totdat ik zou proberen te ontsnappen. Zucht.
Ze beval mij op de stoel te gaan zitten. Eerst porde ze met een stokje in mijn mond, tot veel te ver in mijn keel. Deepthroat en kokhalzen en zo. Toen ze merkte dat ik het niet plezant vond (understatement), zei ze: en dan ga ik nu in uw keel kijken, maar ik zal bij jou gebruiken wat we voor de kindertjes ook nemen. Naïef als ik ben, dacht ik nog: oh, nu komt vast iets zuurstokroze en pijnloos en grappig en misschien zelfs omhuld met chocolade. Helaas. Het was zwart en lang en een kabel, en daarmee ging ze in mijn neus. Hé, mijn neus is toch niet zó lang, haha, waarom is die kabel dan zo lang? Ging het in mijn hoofd. En ze ging toch in mijn keel kijken, haha, niet in mijn neus en... hahaaaaaaargggh: er zit gewoon een f*cking kabel -via mijn neus- in mijn keel. Niet haha.
Ja, het kriebelt een beetje, zei ze. 'Het kriebelt een beetje?' Gadverdamme. Een kabel via mijn neus in mijn keel zou ik niet omschrijven als 'het kriebelt een beetje', ik noem dat onnatuurlijk oncomfortabel onmenselijk. Shit zeg.
En toen zei ze: ah, er is niks aan de hand.
En ik: jamaar, mijn amandel is al een maand dik.
Dat is normaal, zei ze.
Ik: uh?
Ja, dat is waarschijnlijk altijd zo geweest, zei ze.
Ik: uh? Nee hoor.
Jajaa, zei ze, vast wel. Niks aan de hand. Maar als je er echt zo mee bezig bent (hup, de dokter vindt mij een hypochonder omdat ik het een beetje gek vind dat ik een week lang niet meer kon praten en eten en slikken en normaal ademen, en omdat mijn amandel een maand later nog steeds opgezwollen is), kijk dan gewoon elke week eens naar je amandelen, of ze niet nog groter worden. Als dat gebeurt, dan heb je waarschijnlijk leukemie.
Ik: uuuuh?
Ja, en dan moet je terugkomen, eh. Zei de dokter.
No kidding.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
!sommige dokters hebben inderdaad géén tact. Ik kan erover meespreken, ik heb in 2007 meerdere malen in het ziekenhuis vertroeft en ik, de brave ziele zelve, had soms de neiging om de boel op stelten te zetten. Zeker wanneer een mens het ziekenhuis mag verlaten moet je er verdomd goed achter zitten of ze houden je daar tot savondslaat! Ik haat ziekenhuizen eigenlijk! soet(as)
djeezes zeg. Die denken omdat ze het zelf niet voelen dat het niks is en niet vervelend is.
Courage, hoor!
Waaa??? Serieus? Zou je niet eens een second opinion vragen?
der is wel iets met uw amandelen. want je begint dt-fouten te maken.
zolang je maar niet 'erotis' schrijft... ;-)
ojee... waarrrr?
Heb 'm al! Whaha!
Maar 't ligt dus écht aan mijn amandelen, eh ;-).
*ahum*
Een reactie posten