28-07-1997

Ik was 16, en er lag een kindje in het zwembad. Ik was de eerste die hem zag. Beneden op de grond van het zwembad. Ik heb hem opgedoken, en naar de kant gebracht, waar andere mensen hem gereanimeerd hebben. Tevergeefs. Hij was zeven jaar, de jongen, en daar eindigde zijn leven.

Ik ben 28 nu, het is 12 jaar na datum. Ik moet mijn hoofd nog steeds wegdraaien bij verdrinkingsscènes in een film. Ik huil nog steeds bij nieuwsberichten waarin ze vermelden dat er iemand verdronken is. Ik word nog steeds erg boos als ik redders zie die een beetje zitten te lummelen, niet opletten en verdomme hun job eens serieuzer zouden moeten nemen. Ik krijg af en toe nog paniekaanvallen als ik kinderen zie spelen in het water, elkaar kopje onder zie duwen, onvoorzichtig zijn. Als ik ga zwemmen, kijk ik nog weleens naar de bodem van het zwembad, gewoon om zeker te zijn dat er niemand ligt. Ik droom er nog van. Kinderen in het water, in nood, angstig, roepend om hulp. Ik moet nog steeds janken als ik er aan denk.

Het is een deel van mijn leven. Het heeft me diep geraakt toen, en het deed mijn wereld even instorten. Ik probeerde te doen alsof het niets was, alsof ik sterk was. Maar ik was niet sterk. Het heeft me achtervolgd, ik kon er niet over praten. Ik heb me schuldig gevoeld, ik heb me boos gevoeld, en uiteindelijk voelde ik niets meer. Toen ik mezelf toeliet om er over te gaan nadenken, en er over te vertellen, kon ik het verwerken. Het heeft een tijdje geduurd. Mensen begrepen het niet altijd. Er zijn veel ergere dingen, natuurlijk. En elke dag sterven er mensen. Ik kende die jongen niet. En toch. Ik weet nu, voor mezelf, dat ik het niet mocht onderschatten. Het deed pijn, het deed ontzettend veel pijn. En daar moest ik overheen.

De pijn is weg, nu. Er is enkel nog dat klein beetje verdriet. Om dingen die niet hadden mogen gebeuren, het gevoel van machteloosheid, het beeld in mijn hoofd, de ouders die hun kind verloren zijn, de jongen op de bodem van het zwembad. Boris, zeven jaar.