Ik wil twee oude mensen wezen
van minstens zesentachtig jaar,
die hun leven bij elkaar
zitten, praten, lezen.
Ik een oude doos, jij een stijve hark,
klagende kwaaltjes met hopen.
We zullen handjes houden als we lopen
met rekjes in het park.
En als je tegen me praat
doe je dat lief en weloverwogen,
maar het zou wel wat harder mogen
in mijn hoorapparaat.
We zullen dutjes doen in bed,
elkanders naam vergeten.
We zullen gekrompen zijn en versleten,
en het is allemaal dolle pret.
Rimpels zullen we niet vermijden
als we met z'n tweeën in de zetel
samen de vergetel-
heid be....ja, euh, dinge: strijden.
Al ben ik dan dement
ik koester onze kostbare tijd,
en nooit was er spijt
van wél te weten wie je bent.
We zouden gluren achter ramen
en ik bak een lekkere taart.
Ja, ik wil erg graag bejaard,
ons hele leven samen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
8 opmerkingen:
Het is mooi geschreven. Maar denk ik dat het toch niet zo romantisch is, als je het hier voorstelt.
De weg ernaartoe zal waarschijnlijk niet altijd even romantisch zijn, maar dat is natuurlijk ook wat je ervan maakt eh ;-). Je hebt in alle geval een mooi vooruitzicht neergepend :).
doet me denken aan 'the notebook'.
Zouden we dan als oudjes ook nog samen naar de McDonald's gaan? :-)
oud worden oke,
dement worden neen dank u!!
Nog eens bijgelezen en het blijft altijd fijn lezen hier.
Grts, JB
mmm, geweldig zo de wereld romantiseren en idealiseren - tovert altijd een glimlach op m'n gezicht en geeft 'n beetje een magisch gevoel.
Ja, een dichtbundel door Babs, die zou ik nog wel graag in m'n schoen vinden of onder de kerstboom!
Goh!
Eigenlijk ben jij toch echt een leuke meid.
Een reactie posten