hondenleven

Mijn zus is op vakantie. En als mijn zus op vakantie is, dan passen Bernd en ik op haar hondjes. Ik zeg hondjes, maar eigenlijk zijn het drie gigantische beesten. Er is Tibo, de golden retriever, Luka, de Ierse setter en de combinatie van voorgaande honden, Spottie. Heerlijke honden zijn het, een beetje wild soms, maar ontzettend lief. Wij gaan dus elke dag de honden uitlaten, voederen en knuffelen. De honden zijn altijd blij ons te zien, rennen als loslopend wild door de tuin, schrokken hun eten op, en springen om ter hoogst op Bernd en mij, omdat ze ons zo graag zien (en willen omvergooien, waarschijnlijk). Tot zover de nodige inleiding.

Vorige nacht kon ik de slaap niet vatten. Ik was zenuwachtig voor het sollicitatiegesprek, dat ik de dag nadien zou hebben, en lag te woelen in mijn bed. Bernd was lekker aan het dutten naast me, toen hij ineens begon te bewegen in zijn slaap. Hij mompelde zelfs een beetje. Ach, een droom.

Nu maakt het me eigenlijk niet uit waar Bernd zoal van droomt. In zijn slaap mag hij doen en denken wat hij zelf wil. Hij zou over mij kunnen dromen, bijvoorbeeld. Of over een andere lieftallige jongedame. Over verre reizen, hete stranden, wiegende palmbomen, kleine bikinietjes. Over Angelina Jolie, een ex-lief, een onbekende schone of een sexy buurmeisje. Maar nee. Niets van dat.

Hij draaide zich om, naar mij toe, en terwijl hij zachtjes begon te wrijven over mijn hoofd, zei hij: 'Da's een flinke Spottie. Ik ben trots op je'.

Legally blonde.

Sinds enkele weken ben ik blond. Veel reacties. Serieus, véél reacties.

67% vindt het ronduit afschuwelijk. Soms wordt het subtiel gebracht, soms best grof.
19% vindt bruin haar mooier. Dat blond is toch niet echt iets voor mij. 't Is niet slecht hoor, zeggen ze, maar voorheen was 't beter.
12,5% zegt 'tsja, 't is anders'. (Positief denken: anders is niet noodzakelijk slecht ;-).)
1% zegt er helemaal niets over.
0,5% vindt het mooi.


Volgende keer roze. Dat zal hen leren.

Verdriet.

Ze had een fonkeling in haar ogen. Ook al waren ze nog maar even aan het proberen, was het toch onmiddellijk gelukt. Ze was zwanger. Zwanger! Nu ben ik niet bepaald zo'n meisje dat spontaan gelukkig wordt van kinders en zwangerschappen, toch was ik erg blij voor haar. Bij sommige mensen heb je dat, je ziet dat ze goede ouders gaan zijn, je weet dat dit kleine wondertje een groot geschenk is. En dat hadden ze verdiend.

Ze bracht het heuglijke nieuws op het einde van het schooljaar. Wij gaven dat jaar op dezelfde school les. Een fijne collega, een goede vriendin. Na de lessen bleven we altijd even nakletsen, over hoe de les verlopen was, over onze levens, over koetjes en kalfjes. Ze vertelde vaak over haar vriend, altijd met diezelfde fonkeling in haar ogen. Hij was haar beste vriend, haar ware liefde.

Het kindje kwam, negen maanden geleden. Ik kreeg een geboortekaartje in mijn bus, waarop 'Jitske' met trots vermeld stond. De maanden nadien keek ik af en toe naar haar foto's op facebook, hoe hun kleine spruit groeide en groeide. Ik zag haar verliefd kijken naar haar vriend en baby, met de grootste fonkeling in haar ogen.

Ze waren verloofd, en gingen binnenkort trouwen. De feestzaal was geboekt. Eergisteren is haar vriend gestorven. De man van haar leven, de vader van haar dochter. Het was plots en veel te snel en nog een stuk of wat lullige verklaringen die er helemaal niets toe doen, en waar niemand iets aan kan doen. Verdomd, waarom kan niemand daar ooit iets aan doen? En welke klootzak haalt het in zijn hoofd om iemand zo brutaal en totaal onrechtvaardig z'n fonkeling af te pakken?

Feministe voor een dag.

Ik hoef niet gered.
Geen prins op zijn witte paard.
Laat mij alleen in mijn toren
op mijn schapenvel
voor de open haard.

Ik hoef geen koene ridder.
Ik vind je niet attent.
Ik doe het allemaal zelf.
Zonder hulp, en vooral
zonder vent.

Ik heb je echt niet nodig.
Geen gezever aan m'n kop.
Geen mannenzaagmachine,
geen piemel
in galop.

Ik kook m'n eigen potjes wel,
ik moet geen chef in huis.
En als je me wilt betasten,
tast dan maar
in je eigen kruis.

Een man heb ik niet nodig
Ik werk zelf wel voor m'n geld.
Ik hoef geen gunsten
van jouw kunsten
als gebrekkige pantoffelheld.

Ik wil geen man
die denkt dat hij het allemaal weet.
Want uiteindelijk,
een man als jij,
weet absoluut geen reet.

Ik wil niet dat je me beschermt,
met je blote handen.
En als je ze in het vuur steekt voor me,
dan hoop ik hartelijk,
dat ze verbranden.

Ik heb er geen behoefte aan dat je bij me bent,
ik kan gerust voor mezelf zorgen.
En als je me nodig hebt,
bel me dan maar,
mijn liefste, alsjeblieft, bel je me morgen?

dan wel

Als ik woorden kon vormen. In zinnen kon zingen. Met vingers creëren, met voeten kon stappen, stap voor stap voor stap voor. Als ik een wereld kon scheppen, en de lucht regenboogsgewijs kleuren. Als ik kon, kan, zou kunnen, had gekund, als ik de moed had. Als ik mijn leven kon leven, en niet altijd maar dat denken en vrezen en twijfels. Als ik dat toch maar kon.

28-07-1997

Ik was 16, en er lag een kindje in het zwembad. Ik was de eerste die hem zag. Beneden op de grond van het zwembad. Ik heb hem opgedoken, en naar de kant gebracht, waar andere mensen hem gereanimeerd hebben. Tevergeefs. Hij was zeven jaar, de jongen, en daar eindigde zijn leven.

Ik ben 28 nu, het is 12 jaar na datum. Ik moet mijn hoofd nog steeds wegdraaien bij verdrinkingsscènes in een film. Ik huil nog steeds bij nieuwsberichten waarin ze vermelden dat er iemand verdronken is. Ik word nog steeds erg boos als ik redders zie die een beetje zitten te lummelen, niet opletten en verdomme hun job eens serieuzer zouden moeten nemen. Ik krijg af en toe nog paniekaanvallen als ik kinderen zie spelen in het water, elkaar kopje onder zie duwen, onvoorzichtig zijn. Als ik ga zwemmen, kijk ik nog weleens naar de bodem van het zwembad, gewoon om zeker te zijn dat er niemand ligt. Ik droom er nog van. Kinderen in het water, in nood, angstig, roepend om hulp. Ik moet nog steeds janken als ik er aan denk.

Het is een deel van mijn leven. Het heeft me diep geraakt toen, en het deed mijn wereld even instorten. Ik probeerde te doen alsof het niets was, alsof ik sterk was. Maar ik was niet sterk. Het heeft me achtervolgd, ik kon er niet over praten. Ik heb me schuldig gevoeld, ik heb me boos gevoeld, en uiteindelijk voelde ik niets meer. Toen ik mezelf toeliet om er over te gaan nadenken, en er over te vertellen, kon ik het verwerken. Het heeft een tijdje geduurd. Mensen begrepen het niet altijd. Er zijn veel ergere dingen, natuurlijk. En elke dag sterven er mensen. Ik kende die jongen niet. En toch. Ik weet nu, voor mezelf, dat ik het niet mocht onderschatten. Het deed pijn, het deed ontzettend veel pijn. En daar moest ik overheen.

De pijn is weg, nu. Er is enkel nog dat klein beetje verdriet. Om dingen die niet hadden mogen gebeuren, het gevoel van machteloosheid, het beeld in mijn hoofd, de ouders die hun kind verloren zijn, de jongen op de bodem van het zwembad. Boris, zeven jaar.

Voor jou, van mij.

Hier is het dan. Mijn liefde.

Helemaal alleen voor jou.

Pak het maar, pak maar uit,

voel en raak het aan.

Ik heb er een strikje rond gedaan.

Kijk dan toch. Zie!
Mijn liefde, met een gouden wikkel rond.

Proef het, bijt erin,

laat het smelten in je mond.

Mijn liefde, luister dan,

leg het aan je oren.

Luister hoe ik fluister,

hoe luid mijn liefde is.

Kun je het horen?

Neem het vast met beide handen,
breek het maar in twee.

Mijn liefde, mijn liefde,

je krijgt het grootste stukje mee.

Ceci n'est pas une autobiographie.

Ik heb het allemaal gedaan.
Ik at te weinig en dronk te veel.
Ik stond klaar op de rails
met het mes aan mijn keel.

Ik heb het allemaal beleefd,
de drugs, het wilde leven.
Ik heb mijn ziel verkocht
en aan vreemden gegeven.

Ik heb het allemaal gezien,
het verdriet, de verscheurende pijn.
Ik kon het niet meer aan,
en wou er niet meer zijn.

Ik heb het allemaal gehad,
het was waar ik om vroeg.
Ik heb het allemaal gewild.
En nu is het genoeg.

Stem!

Stel.

Je wordt wakker om half zeven op een druilerige zondagochtend. Je staat op, poetst je tanden en al het nodige, eet een kindermelkschijfje en je flanst nog snel een fris slaatje in elkaar, voor onderweg. Je wandelt twintig minuten naar het station, en je bent ruim op tijd om je trein te halen. Alles verloopt vlotjes. Dat is 's morgens weleens andere ontbijtkoek. Je stapt in, en wacht geduldig af. Na tien minuten galmt er door de luidsprekers dat de trein wat later zal vertrekken, ten gevolge van de dienstregeling. Je maakt je geen zorgen, de trein zal zo dadelijk wel vertrekken. Je hebt vertrouwen in de dienstregeling. Nog tien minuten later klinkt er weer een luide stem, die meedeelt dat de trein waarschijnlijk niet zal vertrekken binnen afzienbare tijd, maar dat er naar een oplossing gezocht wordt. Je begint nu wel een beetje nerveus te worden, want je moet op tijd in Oostende zijn, om te gaan stemmen. Je vraagt om uitleg aan een conducteur die voorbij wandelt, en hij repliceert doodleuk dat de trein niet vertrekt. Gewoon niet. Dat je een uur zal moeten wachten. Je had uitgerekend dat je om 10u47 in Oostende zou zijn, zodat je nog genoeg tijd zou hebben om de tram te nemen naar het stembureau, dat om 13u sluit. Heel je plan valt in duigen. *paniek!* Maar niet getreurd, een uurtje wachten zou nog geen drama zijn, maar dan moet de volgende trein wel op tijd rijden. Want als je de overstap zou missen (door treinvertragingen), zou je wel eens in de penarie kunnen zitten. Je wandelt naar de loketten. Daar kijken ze je wat verveeld aan, en doen ze niet bepaald veel moeite om je verder te helpen. Je wordt doorverwezen naar de stationschef. Daar leg je alles nog eens netjes uit, en je krijgt een papiertje aangeboden dat de trein, die je normaal zou nemen, niet rijdt. Een papiertje dat van geen enkel nut is, maar het gaat waarschijnlijk om de gedachte. Je vraagt aan de stationschef naar de oorzaak van het euvel, en die zegt dat de treinbestuurders wat in de war waren met de aflossing. Je stelt nog een bijkomende, doch essentiële vraag, die luidt 'maar kan ik erop rekenen dat de volgende trein wel gaat rijden'? De stationschef antwoordt daarop: 'Ik heb geen glazen bol'. Je kan geen gevatte repliek bedenken, omdat je zo'n antwoord niet had zien aankomen. Je wandelt de deur uit en zegt 'nou, als die volgende trein niet gaat rijden, dan klaag ik u aan'. Je ochtendhumeur steekt de kop op. En je wacht.

De trein komt aan. Je hebt absoluut geen zin in de drie uur durende rit (en nog veel minder in de drie uur durende terugrit), dus je besluit de tijd door te brengen met een verkwikkend dutje. Als je half ingedommeld bent, voel je plots iemand tegen je been stampen. Hard tegen je been stampen. Je schiet wakker, plaatst jezelf in aanvalspositie, en kijkt recht in de norse ogen van een oud besje. Plaats genoeg in de trein, maar besje heeft besloten dat ze tegenover jou wil zitten, en dat je lange benen haar in de weg zitten. Je mompelt inwendig dat ze een vuile teef is, maar glimlacht vriendelijk. (Ze kan tenslotte best hard stampen, gevaarlijk om daar een confrontatie mee aan te gaan.)

In Leuven stapt het oudje af, en komt er een meisje voor je zitten. Ze smakt onophoudelijk met haar kauwgom, en zit ondertussen te telefoneren. Je kan de hele conversatie volgen. 'Ja, ik ga seffens stemmen. Ja op die ene hé, wat ik u gezegd had. En op Europees vlak op die andere, ja, je weet wel. Heb jij op degene gestemd wat je gezegd had? Jaja, die ene. Ja? Allé, dan hebt ge toch voor de goei gestemd.' Je eet bijna je eigen arm op, uit frustratie.

Omdat je ondertussen al enkele blikken cola light leeggedronken hebt, moet je dringend plassen. Je houdt niet zo van treintoiletten, maar de nood is hoog. Na een snelle wiebelplas boven het toilet (maar wel raak!), was je je handen. Plots klopt er iemand op de deur. Je roept 'bezet!' Er wordt aan de klinkt gewrongen en onophoudelijk geklopt. Je roept, ditmaal wat harder (zodat de omliggende provincies je bijna kunnen horen), 'BEZET!' en je bonkt zelf eens tegen de deur. En dan zwiert de deur open, van buitenaf. Je kijkt, verbaasd over zoveel brutaliteit, in de ogen van twee mensen, een conducteur en een man. De conducteur zegt 'ah, er zat iemand op', en loopt ongegeneerd verder. De man loopt je bijna omver als hij het toilet binnen gaat. Geen sorry? Geen sorry! Geen sorry.

Je wandelt rustig terug naar je plaats, rustig, rustig. Plots merk je dat op het inlichtingenbord te lezen valt dat de trein zo dadelijk aankomt in Brugge. Je bent net Brussel voorbij geraasd, dus dat klopt niet. Je verkneukelt je al een beetje, omdat er nu hopelijk een heleboel mensen op de verkeerde plaats gaan afstappen, zodat je niet de enige bent die een slechte dag gaat hebben. Gedeelde smart is halve smart, oh grinnik. Op een gegeven moment wandelt de conducteur weer voorbij, en komt plots de omverloopman (zie: toiletalinea) aangelopen, met een grimmig gezicht. Omverloopman zegt -op boze toon- tegen de conducteur: Brugge, dat is helemaal niet de volgende halte. De conducteur zegt: ja, dat weet ik, dat staat er fout op. Maar omverloopman geeft niet af: *woedend* ja, maar Brugge, dat is niet de volgende halte! Ik denk dat omverloopman een toek op zijn bakkes wou hebben. Wanneer de trein uit Gent (de echte volgende halte) vertrekt, en het plots wel gepast zou zijn dat er te lezen viel dat Brugge de volgende halte was, verandert het bord trouwens weer. 'De volgende halte is Heist.'

Ondertussen heeft de trein een vertraging opgelopen van zo'n 15 minuten. En de normale overstaptijd in Brugge bedraagt 10 minuten. Doemscenario's spelen zich in je hoofd af, als er plots een stem -inderdaad- door de luidsprekers klinkt met het heuglijke nieuws dat een onmiddellijke aansluiting gegarandeerd wordt voor je treinverbinding naar Oostende. Je wordt daar een beetje blij van, want nu hoef je niemand te vermoorden.

Eenmaal aangekomen in Oostende, besluit iemand de hemel open te gooien. Het regent. Het stortregent. Het giet. Je hebt geen paraplu en je hebt een wit shirtje aan. De weergoden hebben een vreemd gevoel voor humor. Wanneer je aan het stembureau toekomt, ben je er niet helemaal van overtuigd of je wel toegelaten zal worden, omdat je er niet meer als jezelf uitziet, maar als een uitgeputte, verzopen kat. Ze laten je toch binnen. Je krijgt twee reuzegrote stembiljetten en een rood kleurpotloodje in je handen gedrukt, en je stemt vol hoop en overtuiging op GROEN!. Achteraf maak je nog een spitsvondig grapje over algemene computertechnologie en digitalisering tegen de bijzitters. Ze kijken je schaapachtig en onbegrijpend aan.

Het is 12u30, en je besluit dat de dag alleen nog maar beter kan worden.



Ja. Ik denk dat ik wel kan stellen dat ik een behoorlijk positief wijf ben.

Amaai, da's felgroen!

Babs bekent kleur.

(en u?)

Wij.

Je bent de liefste van allemaal. Als we op de zetel liggen, tegen elkaar aangedrukt, dan val ik boenk in slaap. Je bent comfortabel. En knus. Zonder jou is alles hard en koud. Je verwarmt me, als ik koud ben vanbinnen. Je laat een frisse wind waaien. Dat vind ik soms verdomd vies, maar meestal moet ik gewoon erg hard lachen. Je bent grappig. Met je woorden, maar ook gewoon zo. Als ik je zie, moet ik lachen, en vaak weet ik niet eens waarom. Je maakt me gelukkig. Met kleine dingen, en met grootse gebaren. Je steunt mij, altijd, ook als ik domme dingen doe. Dan geef je er een goede uitleg aan, en ik geloof je. Jij gelooft in mij, je denkt dat ik het kan, al denk ik zelf vaak van niet, en kan ik het soms echt niet. Je vertrouwen blijft. Je bent er altijd voor me, je bent er altijd. En als ik je even niet wil zien, dan vind je dat oké, en ga je zonder mokken weg. Om me wat tijd alleen te geven, voor mezelf. En zodra je dan weg bent, en ik zonder jou, wil ik je zo snel mogelijk weer bij mij. Je bent de liefste.

De dag dat wij bouwvakkers waren.

We kwamen en keken naar het stof en de stenen,
mijn zin in werken was onmiddellijk verdwenen.
Helaas, er was geen weg terug,
we moesten dit doen, het moest, en wel vlug.

De uren verstreken en het puin werd geruimd,
we hebben de hele vloer afgeschuimd.
Met vrolijke liedjes en gevoel voor wat sfeer
zetten we beiden een puike prestatie neer.

Alles was proper, voor zover als dat kon,
en we keken samen terug hoe het allemaal begon.
Wat een werk wij verrichtten, we hadden het zelf niet gedacht.
Man, man, wij zouden goed slapen die nacht.

Want met kruiwagenschouders en haren vol stof
bleek het harde werk best nog wel tof.
En één ding maakte alles compleet:
mijn bouwvakkerspleet.

Verstand komt met de jaren.

Dingen die ik niet meer mag zeggen van mezelf:

Bha man, Crocs! Dat zijn nu toch echt wel de afschuwelijkste schoenen die een mens kan aandoen. Serieus, dan nog liever sandalen met witte sokken. Crocs zijn echt verdomd lelijk. Dat ge daar mee durft rond te lopen in het openbaar. Tegen een kerel die op het terras zat, samen met enkele kameraden van me, en Crocs aanhad.

Jij bent toch ook gescheurd daarbeneden? Tegen een vriendin van vrienden die gezellig naast me op de zetel zat, en me zonet verteld had dat ze een dochter had. Ik was bezig over de vervelende ongemakken als je moet bevallen.

Ik wil u echt houden. Desnoods opgesloten en vastgebonden in mijn tuinhuisje. Tegen het lief van mijn beste vriend, die ik op deze welbepaalde manier wilde duidelijk maken dat zij en mijn beste vriend moeten samenblijven, omdat ze zo'n toffe is.

Hé. Wil jij mijn homovriend worden? Tegen onbekende mannen op café.



Hmmz. Nog iemand die iets niet meer mag zeggen van zichzelf?

De hechte band met je familie.

Ik heb een halfbroertje. Correctie, halfbroer, want het kind is ondertussen al 20 jaar. Die halfbroer van mij, ik heb 'm nog nooit gezien. Ik had ooit de behoefte om contact op te nemen, kwestie van die volgroeide zaadcel eens te leren kennen, maar dat liep af met een sisser. Ik had hem toegevoegd op msn, en probeerde er een conversatie mee aan te gaan. Bleek dat hij helemaal niet geïnteresseerd was in mij: zijn grote en verbazend leuke halfzus. Rot op, kutjoch, dacht ik. ('Dacht ik', want zulke dingen zou ik nooit effectief zeggen, ik ben vriendelijk en beleefd, verdorie.) Soit. Toen ik het er achteraf met mijn biologische vader over had, zei hij dat het joch gewoon nergens in geïnteresseerd was. En zo ontdeukte mijn zusterlijke zelfvertrouwen weer. Het lag niet aan mij. Hij was gewoon ongeïnteresseerd en dom.

Maar ik was natuurlijk erg benieuwd hoe die kloot er eigenlijk uitzag, dus ging ik op zoek naar foto's. De achterliggende reden was: ik was vrijgezel, en dacht 'stel dat ik een allerleukste kerel tegenkom die weliswaar een beetje te jong is, maar dat compenseert met zijn mannelijkheid, charisma en intelligentie, en het blijkt dan achteraf mijn halfbroer te zijn'. Ja, dan ben ik gejost. Doch, na mijn grote queeste naar foto's van de jongeman, was ik gerustgesteld. Mijn charmante uiterlijk heb ik van moederskant. (Graag gedaan, mama.) Ik hoef me geen zorgen te maken voor eventuele incestueuze en ongemakkelijke situaties, want kutjoch is absoluut niet lekker. Niet mooi en niet slim, dat treft.

Helaas, mijn nieuwsgierigheid bleef. Ik vroeg me af of die ignorante zaadcel écht zo lelijk en onintelligent zou zijn, of dat het misschien toch een beetje zou meevallen. Ik geloof in tweede kansen, namelijk. Vredelievendheid troef. Dus voegde ik hem toe op Facebook. De ideale manier om mensen echt beter te leren kennen. (Maar niet heus.) In ieder geval: kutjoch accepteert mijn vriendschappelijk verzoek gewoon niet. Zijn eigen halfzus! Zijn genetisch betere alternatief. De kwal.

Dus probeer ik het nu langs deze weg. Lieve halfbroer, ik wil je nu toch echt eens leren kennen. Ook al ben je dom en lelijk, en blijkbaar een ontzettende eikel, het is prima. Als je dit zou lezen, neem je dan contact met me op? Kunnen we gezellig een terrasje doen, of zoiets. Groetjes van je halfzus.

lijf

Vandaag telde ik mijn vetjes
zoals je liefste de sproeten telt op je huid.
Ik tel ze luid,
bedachtzaam, geconcentreerd.

Ze zitten overal
zie hier en hier en hier en daar.
Ik kijk er naar,
mijn blote lijf, met open mond.

Het is waar,
ik zou het liever anders willen.
Maar zelfs met buik en blubberbillen
ben ik dik tevreden.

herinnering.

Het was een warme dag geweest. De zon had een zachte blos op mijn wangen achtergelaten, en de hitte kleefde nog wat aan mijn lijf. De zon scheen maar net boven de horizon uit. Binnen onafzienbare tijd zou de nacht onverbiddelijk toeslaan en de wereld zich hullen in een waas van duister. Maar niet hier. In hartje stad gonsde het van bedrijvigheid, en honderden gekleurde lampjes verlichtten het straatbeeld. Mensen zoemden in het rond, de hele buurt leek zich wel op straat geworpen te hebben, als figuranten in een film. Hij leidde me doorheen onbekende straten, en ik volgde hem.

Ik kende hem amper, deze mooie vreemdeling, maar ik was onmiddellijk gefascineerd. Hij was groot, en praatte met zachte, diepe stem. Zijn haren waren donker als de nacht, en ik moest mezelf inhouden om er niet even door te wrijven met m'n vingers. Ik luisterde naar zijn verhalen, hij naar de mijne, we dronken glaasjes porto en rookten. Hij was boeiend, innemend, intrigerend. Helemaal gehypnotiseerd, volgde ik.

De volgende ochtend werd ik naast hem wakker, het voelde verbazend veilig. Zijn lichaam ademde op en neer, en zijn wimpers trilden zachtjes mee. Het licht kwam doorheen de ramen, in streepjesmotief door de luxaflex. Het was geen onwennig ontwaken, of vervelend. Ik kroop wat dichter, terwijl hij langzaam zijn ogen open deed, glimlachend. En ik volgde.

B

Misschien toch maar eens iets schrijven. Misschien toch maar eens. Misschien toch maar.

Mijn directe omgeving is de winter beu. Ik merk het wel. Ik zie droefheid in ogen, en voel het aan hun slappe handjes. Het is tijd voor een streep zon, en warmte, vooral warmte.

En ik. Soms lopen de rillingen over mijn rug. Of bevind ik me in posities die helemaal niet babs zijn. Maar het bevalt me beter dan ooit. Ik ben tevreden. Fuck ja, zelfs gelukkig. Wie had ooit durven denken dat ik genoegen zou nemen met rust. Dat de meest belachelijke normale dingen leuk zijn. Dat ik, na de storm, hier verzeild zou geraken. Mijn eiland van liefde. Mijn haven van Bernd. (Shit zeg. Ik word al soft. Zie wat je met me doet, verdomme.)

Je maakt me warm. Voor meer.

doodstraf

Facebook, opnieuw. Meer dan 15.000 mensen die zich lid maken van pro-doodstraf-groepen. Dat was even slikken, want ik ben absoluut anti. Uit nieuwsgierigheid ging ik even kijken wat daar zoal geschreven werd.

(De vetgedrukte titeltjes zijn toegevoegd door mezelf. De resterende schuine teksten heb ik gekopiëerd en geplakt, het is slechts een greep uit de vele reacties die er te vinden zijn. Alles is inclusief schrijffouten. Helaas.)


Doodstraf voor Kim de Gelder.

Veel fans van de middeleeuwen.

De enige straf die helpt is hem eerst uitrekken tot zijn spieren scheuren en zen botten op breekpunt staan, daarna zonder verdoving hem levend uit elkaar halen.
Zo ging het in de middeleeuwen toch...
Beter dan dat wij voor zen hotel moeten betalen.

terug naar de middeleeuwen met hem!
folter the motherfckr

DA STUK CRAPUUL , DA DEGOUTANT EXCUUS VOOR WEET IK WA ALLEMAAL , DA STUK STRONT MOET AFZIEN , AFZIEN , AFZIEN EN NOG AFZIEN !!!!!!! Koopt wa van die mannen om in den bak om die wa te treiteren...... Of nog beter , geeft de familie van de slachtoffers CARTE BLANCHE , nu moette wij der nog wa geld inpompen om em in den bak in leven te houden , terwijl da uitschot ons kindjes zonder blikken of blozen e mes in hun lijfje steekt , terwijl ze liggen te slapen !!!!! Zo iemand verdient GEEN GREINTJE medeleven......
Eerlijk mensen , voor de straf die ze krijgen , zullen ze t ni laten zéne.....
Let's go SAW on his ass !!!!!
TERUG NAAR DE MIDDELEEUWEN , OOG OM OOG , TAND OM TAND


Inspiratie uit andere landen en culturen.

ik persoonlijk zou hem op een tafel vastbinden
en dan waterdruppeltje laten vallen op z'n voorhoofd
kben even die techniek vergeten , maar kweet dat je
er zot van komt ( in dit geval zotter) en dat het echt
niet normaal is wat mensen dan doen !
en dat verdient hij !!!

In Iran is al eeuwenlang de doodstraf en er is inderdaad een beperkt aantal criminaliteit.Je kan daar met een groot hart gerust rondlopen en trouwens, wie betaald er allemaal om die gevangenen te onderhouden?DE WERKENDE MENS

Een onthoofding net als in Parijs ,bekogelen met rot eten en uitschelden die klootzak.

hem nekeer goe bewerke me een scalpel , endan by de leeuwe gooien , en just vo datm sterft stuurde hem ma na gaza


Egotrippers, zij die het graag zelf doen.

de doodstraf is nog te mooi voor deze duivel ik knalde hem een kogel door zijn kop midden in de rechtbank

Moesten ze dit doen bij mijn dochtertje,ik zou hem persoonlijk mollen...Ik zou me zelf niet verstoppen of vluchten,ik zou mezelf aangeven en met FIERHEID de gevangenis ingaan

weeral iemand op staatshotel. Weeral iemand waar we voor moeten opdraaien... Wie zijn hier nu de zotten. Ferm laten afzien en liquideren.
Wil nog komen helpen.

Gewoon 1 grote pot leggen en dan een persoon inhuren (in the jail) om m neer te leggen, want hier staan mekkeren dat lost genen zak op mannen. Het is erg wat er gebeurt is maar dat lost rien de knots op.Als we op janneke staat moeten wachten....

wil het eigenhandig en gratis doen!

MIJN MENING IS DAT ZE VOOR DEZE PERSOON DE STRAFFEN VAN IN DE TIJD VAN DE ROMEINEN TERUG MOESTEN UITVOEREN.OP EEN BRANDSTAPEL OF EEN SCHAVOT EN DIT OP DE GROTE MARKT.EN DIT VOOR AL DIE PERSONEN DIE NIET VAN KINDEREN KUNNEN OF WILLEN AFBLIJVEN.ALS ZE BEUL MOESTEN ZOEKEN IK BEN ALTIJD KANIDAAD.


Sterk uitgewerkte plannen. Financieel én commercieel.

Er zijn nog meer passende opties dan de doodstraf:
-Hang hem aan een paal op de markt van Dendermonde, met een bak stenen op 10 m afstand. Voor €5 mag je er eentje gooien, als je mist is de volgende aan €2,5. Voor hij dood is, haal je hem binnen en lap je hem op, om er een week later opnieuw te hangen. Opbrengsten gaan naar nabestaanden en overlevers.
- Vogelvrij verklaren. Voor wie dit niet kent: dit betekent dat hij geen bescherming meer krijgt van de wet, en dat je dus ongestraft mag doen met hem wat je wil. Drop hem ergens in een stad in Vlaanderen, en film de boel vanuit een helikopter, om uit te zenden op vt4 ofzo. Wie niet ter plaatse kan zijn om hem mee te helpen lynchen, krijgt dan toch bevredigende tv te zien...


Met kans op protestacties van dierenactivisten .

als we hem de doodstraf gunnen zijn we niet goed bezig want dan geven we hem een gunst waar ik eerder voor ben is martelstraf elke week een stukje fileren zo dat hij bezwijkt na verloop van tijd aan zijn eigen wonden door infectie en verrotting zo dat hij goed beseft wat dat is behandeld te worden als een lapje vlees

uitbenen en afslachten...

Steekt hem bij de witte muizen om op te testen !


Ondertussen ook andere mensen veroordelen.

laten afzien en martelen dat moeten ze doen met dien homo!!!!

Weer langharig tuig, een linkse rat, bedankt hippy's...


"De homoseksuelen in de gevangenis erop af sturen."

khoop dat ze hem in den bak goe verkrachten elke dag tot hij dood is ;)
das al een doodstraf op zen eigen haha
dat em elken dag zeepkes mag oprapen en ineen geslagen wordt, want de doodstraf is te simpel, hij moet en zal leiden zoals de slachtoffers van zijn daden!!!


Meervoudige doodstraffen.

eerst jarenlang folteren, en dan mag ie levend opgegeten worden door uitgehongerde gieren!

zou hem toch ook ferm laten afzien elke dag een paar onderhuidse messteken, en dan in een goed zout bad steken dat hem ferm afziet

Zo mensen moet je niet de doodstraf geven maar laten af zien.
Duw hem in de diepste put die er bestaat en gooi steen op hem tot hij dood valt

voor mij part mogen ze hem eerst nog wa folteren, levend villen of zo en dan gewoon ne kogel door zenne ROTTE KOP

Ja ik vind doodstraf wat de soft, eerst leven vellen en spier per spier uithalen en echt kwellen !

geen doodstraf eigenlijk,
geen eten, alleen een cel,ook geen wc,en elke dag een messteek van 10cm make! en niet verzorgen

Raspt dieje kerel zijn ballen met een wortelrasp en nadien is goe in de pekel ermee.
Dan met een bot, roestig mes zijn delen eraf snijden, nadien al zijn tenen en vingers eraf, zijn geschminkte ogen wa irriteren met ammoniak... en dan alles lekker laten infecteren en da monster is goed laten afzien.
Gooi hem dan in de gevangenis, in een cel met alle gevaarlijke en meest gevreesde criminelen en laat die mannen hun gedacht er is mee doen...


Meervoudige doodstraffen waarbij de medische sector een essentiële rol speelt.

aan de ouders geven van de slachtoffers en erbij zeggen alles toe gelaten maar je moet hem wel in leven laten , daarna oplappen en hem tussen de gewoone "of zware" poppulatie zetten in de gevangenis met dezelfde voorwaarden

slagen tot hij dood is en teug reanimeren elke keer opnieuw en opnieuw.

dood-straf da zou hem alleen maar helpen, zo'n mense moete ze stenigen, mss ouderwets maar hoe ga je anders duidelijk maken dat deze psycho mense geraakt heeft, kzou die jonge echt zo hard slagen dat die net nog 1 procent kans op overleven heeft. of wel hem verlammen dat die geen mes nie meer kan vasthouden!!!!!!


Of, heel simpel:

kill him with a stick.



Ik spot er nu wel een beetje mee, maar toen ik bovenstaande reacties voor het eerst las, was ik er echt niet goed van. Een wee gevoel in mijn buik.

Natuurlijk: Ik vind het vreselijk wat er is gebeurd, kleine kinderen die zonder reden vermoord worden. Ik leef mee, ik voel mee, ik huil mee. Ik begrijp de angst van ouders. De haat, de woede, en de onmacht die iedereen treft. Ik pleit voor correcte en zware gevangenisstraffen. Ik hoop dat zulke dingen nooit meer gebeuren.

Maar: Is dit de opinie van 'normale mensen', die gruwelijkere martelpraktijken verzinnen dan een psychopaat? Hoe kunnen mensen zich verlagen tot dit niveau, de daden van een moordenaar, datgene wat zelf zo hard veroordelen? En hoeveel triester kan het worden dat dit?

oud jaar

Nog meer jaaroverzicht volgt, niet in chronologische volgorde, maar in de mate van mijn mogelijkheden en mijn goede/slechte/sarcastische buien. Ik heb het voorbije jaar namelijk ontzettend veel meegemaakt, maar er amper over geschreven. Dat ga ik nu dus volop inhalen.

Niet 'inhalen' als in 'iedereen is al lekker dronken dus ik ga me nu volkappen met alcohol zodat ik even lollig word, en dan een uur later zo hard moeten kotsen zodat het lijkt alsof je ingewanden er mee uit stromen' maar op een rustige, bedachtzame en serene manier. De hele maand januari lang. En daarna begin ik vol goede moed aan 2009. Te schrijven.

Want ik ben natuurlijk al gezellig begonnen aan het nieuwe jaar.

Jaaroverzicht: Wat ik schreef in 2008, maar nooit publiceerde.

Ik ben soms niet lief. Dan laat ik dagen/weken/maandenlang niets van me horen. Alsof ik verschwunden ben, opgegaan in ijle lucht, morsdood. De reden van dat asociale kantje is dat ik te veel mensen ken, een ontzettend slechte planner ben, altijd alles vergeet, vaak op het laatste moment van gedachten wissel, niet kan kiezen, soms geen zin heb om sociaal of attent te zijn en een trut ben. Het trapt mensen tegen de tenen. Hoewel sommige mensen iets te lange tenen hebben, vind ik dan weer.

Het is ook zo moeilijk. Vrienden, kameraden, kennissen, minnaars, familie, huisdieren. Ze zouden hen allemaal moeten groeperen in een commune. Als in een kibboets, waar alle mensen lekker dicht bij elkaar wonen, en iedereen kent iedereen. Mijn vrienden zijn namelijk van het soort dat in eenvoud komt. En ze wonen verspreid over heel België, en ver daarbuiten. Het is moeilijk om dan tijd te maken voor iedereen, en nog tijd over te houden voor andere dingen, zoals werken, eten, slapen en rustig op je eentje in het park een boek lezen. Festivals zijn goede verzamelplaatsen, heb ik deze vakantie ondervonden, maar zelfs daar is het moeilijk om iedereen te zien, een praatje mee te slaan, een pintje mee te drinken, een dansje mee te placeren, wat groepjes te gaan bekijken en ondertussen je hoofd niet te verliezen. Ook een heikel punt: 200 keer hetzelfde moeten vertellen, namen onthouden, weten wat je al verteld hebt en tegen wie en wat je al gehoord hebt en van wie.

Ik ben soms niet lief. Dat kan best zo zijn. Maar soms moet je als sociaal beest een beetje asocialer worden om een goede relatie met jezelf te onderhouden.